Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xlvj. Psalm.

1   ALs ons de noot overvalt krachtigh,
Ons borght en heyl is Godt almachtigh.
Sulcks bevinden wy in den noot,
En hebben in hem troost seer groot:
Dies vreesen wy in geenen dinge,
Al waer ’t dat de werelt verginge,
En de bergen hen wierpen snel
In ’t midden der zee diep en fel.

2   Al waer ’t dat ’t water des Meyrs diepe,
Raesde t’saem, end’ oock overliepe,
Al waren te niet door sijn kracht,
Bergen end’ steenrotzen gebracht.
Nochtans sullen de Beken reyne,
Oock menighe klare fonteyne,
De schoone stadt maken verblijdt,
Daer Godt in woont tot aller tijdt.

3   Midden in haer woont Godt gepresen,
End’ wilt eeuwighlick by haer wesen:
Niet salse bewegen voortaen,
Want de Heer wils’ altijdt bystaen.
Veel volcks is ons geweest seer tegen,
Koninckrijcken hen oock bewegen
Van haer gerucht, alsoo dat scheen,
Vergingh d’Aerd’ end’ Hemel met een.

[p. 151]

[De Brune]

Die zalmen u toe-brengen: en zy zullen
Met blijdschap en met vreughd geleydet zijn:
Zy zullen in ’t paleys des Konincks gaen.

⁺ 6   Vw zonen zullen in de plaetse wezen
Van uw voor-vaders: en ghy zult-ze zetten
Tot Vorsten over de geheele aerd’.
’k Zal maken dat-men uwes naems gedenck’,
En dat van elck geslachte tot geslachte.
Daerom zoo zullen u de volcken, Heere,
In alle-eeuwigheden, en altoos,
Belijden-en-u-zeggen-lof-en-danck.

+ 8