Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XLIV. PSALM.

Een onderwijzinghe: voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.

1   O God, wy hoorden ’t met onz’ ooren,
Onz’ vaders hebben ’t ons vertellet:
Ghy hebt, in haren tijd, een werck,
In tijden van ouds, uytghewrocht.
Ghy hebt de Heyd’nen met uw hand,
Vyt haer bezittingh wegh-gedreven:
Maer haer gheplant: ghy hebt geplaeght
De volcken; en dees’ voort doen schieten.

⁺ 2   Want zy en hebben, door haer zweerden,
’t Land niet ge-erft: en haren arrem
En heeft haer geen heil toe-gebracht:
Maer uwen arm en rechter-hand,
En ’t licht, Heer, uwes aenghezichts:
Om dat ghy in haer hadt behagen.
⁺ Ghy zijt mijn Koningh, ô mijn God.
Wilt doch all’ Iacobs heil gebieden.

+ 2

+ 3

[p. 144]

[Datheen]

Hoe wy steedts sullen zijn bequaem,
Om groot te maken uwen naem.
Maer ghy, Heer, seer verr’ van ons wijckt,
Ghy laet ons gantsch werden tot schanden,
Onse krijghs-lieden ghy beswijckt,
Als sy in noot zijn der vyanden.

6   Ghy doet dat wy ’t velt moeten laten,
Voor de moorders, Heer, die ons haten,
Omringen ons, en oock ons goet,
Na haren lust ende hooghmoet.
Ghy maeckt dat ons de boose wreet,
Als slacht-schapen aen allen zijden,
Ver-eten en verstroyen breet,
Onder hen die ons seer benijden.

7   Om niet verkoopt ghy u volck, Heere,
Als een dingh dat veracht is seere,
Soo dat ghy, alsmen ’t wel siet aen,
Daer van geenen nut hebt ontfaen.
Ghy maeckt dat wy zijn vol van smaet
By allen onsen na-gebueren,
Wy zijn in den schimp, spot end’ haet,
Onser bywoonders t’aller uyren.

8   Wy zijn, O Heer, tot allen stonden,
Der Heydenen spreeckwoort bevonden,
Yeder die ons siet ons veracht,
End’ schudd’t dat hooft, ja ons belacht.
Schaemt ende smaet dagelijcks gaen
Voor my, die mijn Ziele seer tergen:
Met schand’ end’ leet ben ick bevaen,
Soo dat ick mijn aensicht moet bergen.

9   Seer veel smaetheyts moeten wy hooren,
Veel bitter verwijts komt ons voren,
Veel wraeckgierige zijn by een,
Die hen willen wreken gemeen:
Doch ghy zijt, Heer, (alsoo men siet)
Van ons by desen niet vergeten:
Maer wy hebben ons al met vliet
Na uw’s Verbonts inhoudt gequeten.

ij. Pause.
10   Op niemandt dan op u alleyne,
Heeft, Heer, gestaen ons hope reyne:
Vyt u voorschreven wegen goet
Is niet geweken onsen voet.

[p. 145]

[De Brune]

3   Wy zullen onze weer-partijders,
Door u, ghelijck met hoornen stooten:
Wy zullen in uw naem vertre’en
All’ die daer tegen ons opstaen.
⁺ Want ick vertrouw niet op mijn boogh,
En mijn zweerd zal my niet bevrijden:
Maer ghy hoedt ons van onz’ partyen,
En maeckt beschaemt all’ die ons haten.

I. Pause.
⁺ 4   Wy roemen in God alle dage:
En zullen uw naem eeuw’lick loven. Sela!
Maer ghy hebt ons verstooten, Heer,
En ghy hebt ons te schand’ gemaeckt,
Mids ghy niet uyt-treckt met ons heyr:
⁺ Ghy maeckt, dat wy ons moeten keeren
Voor onzen vyand achterwaerts:
Onz’ haters rooven voor zich heenen.

5   Ghy stelt ons als het vee tot spijze,
En ghy verstroyt ons onder d’Heydens.
⁺ Vw volck verkoopt ghy, om geen goed,
En haren prijs en hooght ghy niet.
Onz’ bueren stelt ghy ons tot smaet,
Tot spot en schimpingh hier-rondomme,
⁺ En onder d’Heyd’nen tot een spreuck,
En tot hooft-schuddingh onder volck’ren.

6   Mijn schand’ is voor my alle daghe:
De schaemte van mijn aengezichte
⁺ Bedeckt my, en dat om de stem
Des hoonders, en der lasteraers:
Om vyands en wraeck-dorsters wil:
Dit is al over ons gekomen,
Nochtans vergeten wy u niet,
Noch hebben uw verbond beloghen.

II. Pause.
⁺ 7   Onz’ hert is niet te ruggh’ gewendet,
Onz’ treed niet van uw padt geweken:
Hoewel ghy ons in eene plaets
Der draken heel verplettert hebt,
En met doods-schaduw over-deckt.
⁺ Zoo wy Gods naem vergeten hadden,

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 146]

[Datheen]

Al hebt ghy ons met Draken wreet,
Gestraft, ja oock gantsch overvallen,
End’ ons in den kuyl diep en breet
Des doots geworpen, Heer, met allen.

11   Hadden wy niet geweest gedachtigh
Onses Heeren end’ Godts almachtigh,
Of ons’ handen tegen ’t gebodt
Vytgestreckt, dan alleen tot Godt:
De Heer soud’ sulcx straffen voorwaer,
Hy die kan sien ende doorgronden
’s Menschen hert, end’ wien openbaer
Alle dingen zijn t’allen stonden.

12   Om uwent wil zijn wy geslachtet,
Omme-gebracht, end’ oock geachtet,
Als schapen, die daer zijn bereyt
Om op de banck te zijn geleyt:
Waerom slaept ghy, Heer, in den noot?
Ontwaeckt, siet ons, die boven maten,
Benauwt zijn, end’ toont uw’ kracht groot,
End’ wilt ons nu doch niet verlaten.

13   Waerom is ’t dat ghy u verberget,
Alsmen ons overlastingh verget?
Waerom hebt ghy medelijden geen,
Alsmen ons benouwt in ’t gemeen?
Vw’ strafheyt die over ons gaet,
Maeckt ons vol schanden end’ onwaerden,
Mits dat ghy ons soo neder slaet,
Onsen buyck kleeft gaer aen der aerden.

14   Maeckt u op end’ slaet ons doch gade,
Helpt ons na uw’ groote genade,
End’ ons door uwe goedigheydt,
Verlost ons van dees’ tegenheydt.