Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xliij. Psalm.

1   NEemt mijn saeck aen, wreeckt my, o Heere,
Na uw’ groote goetheyt vermaert,
Van hen die valsch en wreet zijn seere,
Ia oock vol listen en oneere,
Die gantsch boosselick zijn ge-aert,
Mijn ziel doch nu bewaert.

2   Ghy zijt doch, Heer, mijn sterckte krachtigh,
Waerom verstoot ghy my soo gaer?
Waerom laet ghy my, Heer almachtigh
Treuren end’ altijt weenen klachtigh?
End’ voor mijn vyant hier en daer
Velt-vluchtigh zijn eenpaer?

3   Laet u klaerheyt, O Godt waerachtigh,
End’ uwe trouw ons schijnen soet,
Dat die ons geleyden aendachtigh,
Tot uwen heyl’gen Bergh eendrachtigh,
End’ tot uwe Tenten seer goet,
Met een nedrigh gemoet.

4   Daer sal ick dan vrymoedigh wesen,
Om tot Godts altaer vry te gaen,
Tot Godt, die mijn vreught is gepresen,
End’ mijn geneughte uytgelesen,
Dien sal ick vro de Harpe slaen,
End’ prijsen nu voortaen.

[p. 141]

[De Brune]

Zal zijn lied, by my, een bede
Tot den God mijns levens wezen.

⁺ 5   ’k Zal tot God, mijn rotse, zeggen,
Waerom doch vergheet ghy my?
Waerom gae ick in het zwarte,
Om des vyands groot gheweld?
Mijn vyanden hoonen my,
En vermoorden mijn gebeent,
Als zy tot my heele dagen
Zeggen, Waer magh uw God wezen?

⁺ 6   Mijn ziel, wat buyght ghy u neder,
En woelt in my? Hoopt op God.
Want ick zal hem noch meer loven:
’t Heil mijns aengezichts, mijn God.

+ 6

+ 7