Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xlij. Psalm.

1   ALs een hert gejaeght, o Heere,
Dat versche water begeert:
Alsoo dorst mijn ziel oock seere,
Na u mijn Godt hoogh ge-eert,
En spreeckt by haer met geklagh,
O Heer wanneer komt dien dagh
Dat ick doch by u sal wesen,
En sien u aenschijn gepresen?

2   Mijn tranen ende mijn klachten,
Zijn mijn spijs, die my steeds voedt:

[p. 137]

[De Brune]

Ghy keert zijn legher in zijn kranckheid om.
Ick zeyd’, ô Heere God,
Zijt my ghenadigh, en geneest mijn ziel;
Want ick hebb’ u misdaen.
⁺ Die mijn vyanden zijn die zeggen quaed
Van my, op deze vvijz’:

3   Wanneer doch sterft hy, en vergaet zijn naem?
Komt hy zien, hy spreeckt valsch;
Zijn herte dat vergadert zich onrecht.
Gaet hy nae buyten toe; Pause.
⁺ Hy spreeckt’er van. All’ mijne haters t’zaem,
Die momp’len tegen my:
Zy overdencken stedes tegen my
Het gene my quaed is.

4   Een Belials stuck, zeght men, kleeft hem aen,
En hy die neder-leght,
⁺ Zal niet weer op-staen. Zelfs mijn vrede-man,
Op wien ick hebb’ vertrouwt,
Die mijn brood at, heeft tegen my ghelicht
Den achter-voet: maer ghy
Zijt my ghenadigh, Heer; en richt my op:
Op dat ick ’t hen vergheld’.

⁺ 5   Hier by weet ick, dat ghy lust aen my hebt,
Dat mijnen vyand niet
Zal juyghen over my: want ghy steunt my,
In mijn oprechtigheid,
En stelt my eeuw’lick voor u aengezicht.
⁺ Gelovet zy de Heer,
Israëls Godt, van d’een tot d’ander eeuw.
’t Zy amen, amen ’t zy.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7