Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XLI. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.

1   GEluckigh! die daer tegen d’armen man,
Met goed bescheid zich draeght.
D’Heer zal hem vrijden op den dagh des quaeds;
D’Heer zal hem gade slaen:
En hem by ’t leven houden: vol ghelucks
Zal hy op aerden zijn;
En ghy en zult hem in zijn vyands wil
Niet overgheven, Heer.

⁺ 2   De Heere zal hem op het ziecke-bed
Een hulp en steunsel zijn.

+ 2

[p. 136]

[Datheen]

Om sijn groote misdaet,
Hy is soo mat dat hy niet kan opstaen,
Noch dit lijden ontgaen.

5   Ia selfs mijn naeste vrient dien ick oock weet,
Die wist al mijn secreet,
Mijn vrient die met my at mijn broot seer goet
Heft tegen my den voet.
Maer hebt doch med’lijden met my, O Heer,
Die nu benouwt ben seer,
Helpt my, soo wert hen vergolden seer koen,
’t Quaet datse my aendoen.

6   Maer ick mercke door dit lijden niet kleyn
Tot my uw’ liefde reyn:
Want mijn vyanden hebben gantschlick niet
Om spotten, soomen siet.
Ghy onderhoudt my door uw’ goedigheyt,
In mijner vromigheyd,
End’ sult my oock in toekomenden tijdt
Eeuwigh maken verblijdt.

7   Gepresen zij de Godt van Israel
Met eeuwigh lof end’ spel,
In eeuwigheyt werde gesongen, Heer,
Vwen prijs end’ u eer.

Amen. Amen.