Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xlj. Psalm.

1   WEl hem die recht oordeelt van dat kruys groot,
Des armen in den noot,
Godt sal dien lieflick vertroosten voorwaer,
In al sijn lijden swaer.
End’ hem laten zijn wel fraey end’ gesont,
Ia bloeyen t’aller stont,
Hy sal hem na den wil der boosen niet,
Verlaten in ’t verdriet.

2   Al schijnt dat hy op ’t bed in ’t kruys verstickt,
Van Godt werdt hy verquickt,
Hy sal verkeeren alle sijn kranckheydt
In een gesondigheydt.
In mijn lijden sprack ick, Heer, tot u vry,
Ontfermt u over my,
Geneest mijn ziel, O Godt, ick heb misdaen,
End’ my grootlijcks ontgaen.

3   Mijn vyanden wenschen my plagen boos
In haer herten seer loos,
Sy spreken: sal hy sterven nimmermeer?
Ia vergaen met oneer?
My troostende, maeckten sy groot gerel,
End’ verberghden seer wel
Haer listen, maer gaende van my met pracht,
Sy hebben my veracht.

Pause.

4   Die my haten, houden over my raet,
End’ morren t’saem seer quaet.
Een yeder woude dat ick waer versmacht,
End’ gantsch tot niet gebracht.
Sy spreken: Hy leyt in sulck eenen staet

[p. 135]

[De Brune]

Ha, ha, verwoestet zijn,
Tot loon van haere schaemt’.

⁺ 8   Laet al de ghene, die u zoecken, Heer,
In u verheught en blijde zijn.
Laet die lief-hebbers zijn uws heils
Geduerigh zeggen, d’Heer zy groot gemaeckt.
Ick ben doch wel ellendigh,
En een nood-durftigh mensche;
Maer d’Heere denckt aen my.
Iae ghy zijt mijne hulp,
En mijn bevrijder, Heer:
Vertoeft doch niet mijn God.

+ 8