Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XL. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.

1   ICk hebbe lange op den Heer verwacht,
En hy heeft zich tot my geneyght:
En hy heeft mijn geroep gehoort:

[p. 130]

[Datheen]

Met kracht hy my uyt-toogh,
Hy heeft mijn voeten vast,
Tot sijn wegen gepast,
Op een steenrotz seer hoogh.

2   In mijnen mont heeft hy een Lof-sangh soet
Gegeven: dies werdt hy ge-eert,
Waer door het volck sal zijn geleert
Om den Heer te verwachten met lanckmoet.
Wel saligh sal hy wesen
Die hoopt op Godt gepresen,
End’ op hem vast blijft staen,
Latende hen, die stout
Liegen seer menighfout,
Die haest sullen vergaen.

3   Heer Godt, uwe wercken zijn wonderlick,
Ghy denckt op ons, Heer goedertier,
Soo dat niemant in ’t leven hier
Vwe gaven kan melden sonderlick:
Soud’ ick die al t’saem loven,
’t Getal gaet my te boven.
Slacht-offer nu voortaen
Laet ick, ’t welck ghy niet wilt,
Maer ghy hebt, Heere milt,
D’oore my opgedaen.

4   Schult-offer hebt ghy van my begeert niet
Voor de sonde: dan sprack ick vry:
Siet hier ben ick, daer staet van my
Geschreven in u Wet-boeck, soo elck siet,
Dat ick uwen wil billigh
Volbrengen sal gewilligh:
Sulcx doe ick oock mijn Godt,
Al u voornemen goedt
Draegh ick in mijn gemoedt,
End’ houd’ oock u gebodt.

[p. 131]

[De Brune]

Hy heeft my uyt een kuyl vol van geruis,
Vyt modd’righ slijck geheven;
En hy heeft mijne voeten
Op eene rots gestelt,
En mijnen gangh gevest.
⁺ Hy geeft mijn mond een lied,
Een lof-zangh onzen God.

2   Veel zullen dat aenzien, en zijn bevreest,
Nochtans vertrouwend’ op den Heer.
O wel-geluckigh is de man!
Die God den Heer tot zijn vertrouwen stelt:
En niet om-ziet nae trotsche,
Of die tot leugen wijcken.
⁺ Ghy hebt, ô Heer, mijn God,
Vw wond’ren allesins,
En uw gedachten oock,
Aen ons zeer veel gemaeckt.

3   Geen die-z’ in order by u stellen kan:
Zoud’ ick die gaen vertellen, Heer,
En spreken daer van: zy zijn meer,
Als dat-ze zouden konnen zijn getelt.
⁺ Slacht-offer, of spijs-offer
En heeft u niet behaghet.
Ghy boort my door de oor’.
Ghy en hebt van my geen
Brand-offer, noch oock geen
Zond-offer af-ge-eyscht.
Pause.

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 132]

[Datheen]

5   Ick wil verkonden uw’ gerechtheyt klaer,
In der gemeynten over-luyt,
Ghy weet uyt wat hert dat sulcks spruyt,
Ick heb uwe daden geroemt eenpaer:
Van uw’ waerheyt stantvastigh,
End’ van uw’ hulpe krachtigh
Spreeck ick tot groot en kleen:
Ick prijs, Heer, uw’ goetheyt,
End’ uw’ getrouwigheyt,
Midden in u gemeen.

6   Vwe goetheyt sult ghy, Heer, nimmermeer
Van my weeren tot geener tijdt,
Maer my bystaen in desen strijt,
End’ altijt bewaren tot uwer eer.
’t Kruys wil my overvallen,
Ende mijn sonden allen,
’t Gesichte my ontwijckt:
Ick heb meer lijdens stijf,
Dan hayren aen mijn lijf,
’t Herte my gantsch beswijckt.

7   O Godt verlost my nu genadelick,
Komt my te hulp, O Heer, seer haest,
Laet doch beschaemt zijn end’ verbaest
Al die mijn doot soecken gestadelick.
Datse schande be-erven,
Die my willen bederven,
End’ my bespotten koen:
Hen toekome met kracht,
Datse hadden bedacht
My listigh aen te doen.

8   Maer in u zijn sy verheught en verblijt
Die met noodt, zijnde seer benouwt,
Op u alleen hebben vertrouwt,
Datse seggen: Godt zy gebenedijt.

[p. 133]

[De Brune]

4   Doe zeyd’ ick, Ziet ick komm’: daer is van my
Geschreven in de rol des boecks:
Ick hebb’ behagen, ô mijn God,
Om uw gelieft te doen, end’ uwe wet
Is in mijn in-gewanden: Pause.
⁺ Ick melde van gerechtheid,
In eene groote schaer.
Ziet ick en dwinghe niet
Of sluyt mijn lippen toe:
O Heer, ghy wetet wel.

5   Ick en bedecke uw gerechtigheid
In ’t midden van mijn herte niet:
Ick spreeck uw waerheid en uw heil:
Ick en verhele, in de groot’ gemeint,
Vw gunste niet, noch trouwe.
⁺ Ghy zult my niet onthouden,
Heer, uw barmhertighe’en.
Laet uw weldadigheid,
En uwe waere-trouw
My stedes gade slaen.

6   Want vele quaeden tot ontalligheid,
Die hebben my rondom bezet:
Mijn ongerechtigheden, Heer,
Die hebben my zoo dapper aen-getast,
Dat ick die niet kan mercken:
Zy zijn meer in ghetale,
Dan d’hairen mijnes hoofts:
En mijn hert my begeeft.
Laet uw behagen zijn
Tot mijn verlossingh, Heer.

⁺ 7   O Heere, haestight u tot mijne hulp:
Laet haer te zamen zijn beschaemt,
En laet-ze t’zamen schaem-rood zijn,
Die mijn ziel zoecken, om te niet te doen.
Laet-z’ achterwaerts heen wijcken,
En gansch te schande worden,
Die daer mijn quaed behaeght.
Laet, die my zeggen, Heer,

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 134]

[Datheen]

Arm ben ick end’ ellendigh,
Maer mijn Godt seer bestendigh
Sorght voor my nu voortaen:
Ghy helpt mij door uw’ kracht,
Ghy hebt oock op my acht,
Wilt my altijdt bystaen.