Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xl. Psalm.

1   NAe dat ick langen tijdt hebbe gewacht
Den wille Godts in mijn ellent,
Soo heeft hy hem tot my gewent,
En heeft verhoort in den noot mijne klacht,
Vyt den slijck seer onreyne,
En een afgront niet kleyne,

[p. 129]

[De Brune]

De mensche gaet, gelijck als in een beeld,
Zy woelen immers ydelick.

4   Men raept en-men-vergaedert wel by een,
Maer niemand isser, die daer weet,
Wie dat het zelve nae zich nemen zal. Pause.
⁺ En nu, ô Heere, wat is ’t doch,
Dat ick verwacht’? mijn hope is op u.
Verlost my van al mijne zond’.

5   En stelt my doch niet tot des dwazen smaet.
⁺ Ick ben geworden als verstomt.
Ick en zal mijnen mond niet open doen:
Want ghy hebt dat, ô Heer, gedaen.
Neemt uwe plaghe doch van op my wegh.
’k Bezwijcke van den strijd uw’s hands.

⁺ 6   Indien ghy yemand met bestraffingh tucht,
Van wegen d’ongerechtigheid;
Zoo doet ghy alle zijn bevalligheid
Versmelten, even als een mot.
Het is zoo immers van een yder mensch,
Hy en is niet als ydelheid. Sela!

⁺ 7   Hoort mijn gebed, Heer luystert naer mijn stem,
En zwijght tot mijne tranen niet:
Want ick ben by u als een vremdelingh,
Als een by-woonder, even als
Mijn vaders. Wend van my, dat ick verquick’,
Eer ick heen gae, en niet en zy.

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8