Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXIX. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, voor Ieduthun.

1   ICk zeyd’, Ick zal mijn weghen gaede slaen,
Dat ick niet zondigh’, met mijn tongh;
Ick zal mijn mond bewaren met een toom,
Terwijl de booz’ noch voor my is.
⁺ Ick was door zwijgen stom, ick zweegh van ’t goed:
Maer mijne smerte werd verzwaert.

2   Mijn herte wierd ontsteken binnen my:
Een vier ontbrandd’ in mijn ghedacht:
Ick hebbe doen gesproken, met mijn tongh:
⁺ Maeckt my, ô Heer, mijn eynd’ bekent,
En welck de mate mijner daghen zy,
Dat ick weet hoe af-gaend’ ick ben.

3   Ziet ghy stelt mijne dagen een hand breed,
Mijn leef-tijd is voor u als niet.
⁺ Elck mensch is immers, hoe vast dat hy staet,
Niet anders als een ydelheid. Sela!

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 128]

[Datheen]

Dat ick verstae den tijdt dien ghy my stelt:
Want ghy hebt mijn dagen getelt,
Die haest voorby loopen, alsoo men siet,
End’ by u geacht zijn als niet.

4   De mensch als ydelheyt seer haest verdwijnt,
Als hy oock best te leven schijnt,
Hy is als een stroom die snel gaet voor-by,
Te vergeefs vroegh end’ laet slaeft hy
Om ’t goet te samelen, niet over al,
Wetende wien hy ’t laten sal.

Pause.

5   Wat is ’t doch dat ick verwacht, o mijn Heer,
Mijn hope staet op u nu meer:
Verlost my van mijn sonden groot end’ swaer,
Laet niet toe dat ick zy eenpaer
Een tijdt-verdrijf, end’ oock een spot onreyn
Der dwasen godloosen gemeyn.

6   Ick hebb’ gedaen als een stom mensch voorwaer,
Stil-swijgende voor ende naer:
Want ghy, Heer, self hebt my doch sulcks gedaen,
Dies houdt op van plagen end’ slaen:
Want door u straffen ben ick gantsch versmacht,
Gevoelend’ u handen met kracht.

7   Als ghy den mensche straft ende kastijdt,
Hy werdt tot niet in korter tijdt:
Sijn schoonheyt haest gelijck een kleedt vergaet,
Dat de motten ver-eten quaet.
De menschen zijn, soo men spreeckt de waerheyt,
Anders niet dan een ydelheyt.

8   Hoort mijn gebedt, verstaet, Heer, mijne klacht,
Op mijn schreyen neemt nu doch acht,
Want een vreemd’lingh ben ick, die slechts door-reest,
Soo oock mijn Vaders zijn geweest.
Laet af van slaen, verquickt, Heer, mijn gemoet,
Eer dat ick van hier scheyden moet.