Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxix. Psalm.

1   ICk sprack, ick woude (zijnde wel bedacht,)
Op al mijn wegen nemen acht,
Dat ick met spreken niet misdeed onvry,
Soo langh de boose staen voor my:
Al soud’ ick moeten mijnen mont altijdt
Met eenen toom houden bevrijdt.

2   Als een stom en sprack ick noch goet noch quaet,
Ia ’t goet versweegh ick, ’t welck my schaet:
Dies heeft seer toegenomen, Heer, mijn smert,
En met angst heeft gebrandt mijn hert,
Dewijle dat ick murmureerd’ onvro
By my, tot dat ick sprack alsoo:

3   Maeckt my, O Heere, openbaer mijn endt,
End’ den tijdt mijns levens bekent,

[p. 127]

[De Brune]

⁺ 12   En verlaet my niet, ô Heere;
O ghy mijn God.
En weest doch niet verr’ van my:
⁺ Wilt doch veerdigh zijn, ô Heere,
Tot mijn hulpe,
Mijn heil-en-behoudenis.

+ 21

+ 22