Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXVIII. PSALM.

Davids Psalm, om te doen ghedencken.

1   EN straft my niet in uw toren,
Heer, noch tucht my,
In uw heete grimmigheid;
⁺ Want uw pijlen zijn ghezoncken
In my, Heere;

+ 2

[p. 122]

[Datheen]

Werdt sy meerder met der daet.

5   Mijn wonden my seer vermoeyen,
Die daer vloeyen
Van etter, stanck, end’ gebloet.
Door mijn dwaesheydt niet om sommen
Is my kommen
Dit verderf en tegenspoet.

j. Pause.
6   Mijn lijden my soo hardt drucket
Dat gebucket
Ick nu ben, ja oock gantsch krom:
Ick moet treurigh end’ verslagen
In mijn klagen
Den geheelen dagh gaen om.

7   Want verdorret t’allen steden
Zijn mijn leden
Door ’t kruys, dat my ’t hert doorsnijdt:
In my is niet gesondts bleven,
Want mijn leven
Is vol lijdens t’aller tijdt.

8   Ick die wacker plagh te wesen
Ben mits desen
Gaer gebroken, mat end’ kranck,
Soo dat ick door ’t kruys mijns herten
Vol van smerten,
Schreye gantsche dagen lanck.

9   Mijn begeerten, Heere, krachtigh,
End’ almachtigh,
Zijn voor u gantsch openbaer:
Al mijn suchten end’ gedachten,
End’ mijn klachten,
Zijn voor u bloot ende klaer.

10   Mijn herte beeft met vertsagen,
Seer verslagen
Zijn mijn krachten in ’t gemeyn,
End’ my is (dies ick moet schromen)
Gantsch ontnomen
’t Gesicht mijner oogen reyn.

11   Mijn vrienden die gaen ter zijden,
End mijn lijden
Sien sy onbarmhertigh aen:
Ende die my zijn de naeste,

[p. 123]

[De Brune]

Vw hand is op my ghedaelt.

⁺ 2   In mijn vleesch is niet dat heel is,
Van uw gramschap:
Daer en is in mijn ghebeent
Geene vrede, van mijn zonde.
⁺ Mijn verkeerthe’en
Gaen my verre over ’t hooft.

3   Zy zijn my te zwaer gheworden.
Als een zwaer last.
⁺ Mijne zweeren zijn vol stancks;
En vervuylt, van mijne dwaesheid.
’k Ben gebogen:
Ick ben gansch om leegh gheraeckt.

I. Pause.
⁺ 4   Ick gae heel den dagh in ’t zwarte:
Want mijn darmen
Zijn ghelijck van brand-geroost.
⁺ In mijn vleesch is niet dat heel is.
Ick ben heel-zwack,
En verbrijzelt gansch-en-gaer.

⁺ 5   Ick brul van ’t gheruysch mijns herten:
⁺ Mijn begheerte
Is geheel voor u, ô Heer,
⁺ En voor u en is mijn zuchten
Niet verborghen,
Mijn hert dat keert om end’ om.

6   Mijne kracht heeft my verlaeten,
En het licht oock
Mijner ooghen; jae zy zelf
⁺ Zijn by my niet: mijn lief-hebbers,
En mijn vrienden
Staen recht over mijne plaegh.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 124]

[Datheen]

Met der haeste
Wijt van my treden end’ gaen.

ij. Pause.
12   Sy die mijn ziel netten stellen,
End’ my quellen
Met hen die my gunnen quaet,
Dencken om my te beschamen,
En al t’samen
Houden tegen my den raet.

13   End’ ick als die niet kan hooren,
Stae daer voren,
Daerse tegen my raet slaen:
Ick ben gaer stom tot dees stonde,
Vyt den monde
En laet ick geen woort ontgaen.

14   Ick ben geworden als eene
Die gantsch geene
Sprake noch geen gehoor heeft:
Als een, die zijnde versteken,
Niet kan spreken,
End’ geen verantwoordingh geeft.

15   Maer ick wil, Heer, op u bouwen
Mijn vertrouwen,
End’ wachten uwen bystant.
Ghy sult oock, mijn Godt verkoren,
My verhooren,
End’ my bieden uwe hant.

16   Ick bidd’ u laet niet verblijden
In mijn lijden,
Hen die my haten seer wreet.
Want als mijne voeten glijden
Wat bezijden,
Sy verheugen in mijn leet.

iij. Pause.
17   Wilt helpen, O Heere krachtigh,
My die klachtigh
Ben, en tot lijden gemaeckt:
Gestadelick is mijn herte
Vol van smerte,
Daer med’ ghy my hebt geraeckt.

18   Met schaemten ick my seer quelle
End’ vertelle
Mijne seer groote misdaet:
II. Pause.

[p. 125]

[De Brune]

7   En mijn naesten staen van verre:
⁺ Die mijn ziele
Zoecken, leggen my een strick:
En die mijn quaed zoecken, spreken
Veel elenden,
Dencken listen all’ den dagh.

⁺ 8   Maer ick ben ghelijck een doove,
Ick en hoor niet:
Als een stomme, die zijn mond
⁺ Niet en opent; jae als yemand,
Die daer niet hoort,
In wiens mond geen weer-spraeck is.

⁺ 9   Want ick hope op u, Heere;
Ghy zult hooren,
Heere, mijn God, want ick zeyd’,
⁺ Dat zy over my niet bly zijn:
Als mijn voet drilt,
Werden zy grootsch teghen my.

III. Pause.
⁺ 10   Want ick ben gereet tot hincken;
En mijn smerte
⁺ Is steeds voor my: ick verhael
Mijne ongherechtigheden.
Ick ben banghe,
Heer, van weghen mijne zond’.

⁺ 11   Maer mijn vyanden zijn levend’,
Worden machtigh:
Die my haten worden groot.
⁺ En die quaed voor goed verghelden,
Staen my teghen,
Om dat ick nae ’t goede jaegh’.

+ 12

+ 13

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18

+ 19

+ 20

[p. 126]

[Datheen]

Ick en doe niet dan beklagen
All’ mijn dagen
Al mijn sware sonden quaet.

19   Mijn vyanden zijn by desen
Hoogh gepresen,
End’ leven in eer end’ pracht:
Die my haten end’ aenvechten,
Gantsch t’onrechten,
Wassen in getal end’ kracht.

20   Sy al tegen my hen stelden,
End’ vergelden
Met quaet doen alle mijn deught,
Daerom is ’t datse my smaden,
End’ beladen,
Om dat ick recht doe met vreught.

21   Wilt my Heer in sulcker maten
Niet verlaten,
Die van yeg’lick ben veracht:
Dat van my uw’ goetheyt rijcke
Niet en wijcke,
Want mijn hert, Heer, u verwacht.

22   Komt, Heer, wilt u by my maken
In mijn saken:
Tot mijn hulp u goetlick went,
Haest u tot mijnen bystande,
Goederhande,
Ghy die mijn heyl zijt bekent.