Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxviij. Psalm.

1   WIlt in uwen toorn gestadigh,
Heer genadigh,
My doch straffen niet soo seer,
De hitt’ uwes toorns wilt keeren,
Van my Heere,
Die nu gaer swack ben end’ teer.

2   Want u pijlen hardt gedreven,
In my kleven
Seer stijf en diepe voorwaer,
Ghy wilt dat ick oock sal lijden
Dat kastijden,
Vwer handt die my druckt swaer.

3   Mijn lijf is vol ongesonden,
Nu bevonden,
Door uwen toorne seer groot.
Geen rust en hebben mijn beenen
Al met eenen,
Van wegen mijn sonden bloot:

4   Want de straffe mijner sonden
Niet om gronden,
Seer swaer over mijn hooft gaet:
Als een last seer swaer om dragen,
t’Allen dagen

[p. 121]

[De Brune]

De goddelooz’ loert en bespiedt den vromen,
En zoeckt hem, op dat hy hem dooden mocht.

⁺ 13   Maer God en laet hem niet in zijne handen,
Noch en verdoemt hem, als hy komt in recht.
Wacht op den Heer, wilt zijnen wegh behouden,
En hy zal u verhooghen t’zijner tijd:
Op dat ghy d’aerd mocht erffelick bezitten.
’t Vyt-roeyen der godlooze zult ghy zien.

⁺ 14   Ick hebb’ gezien een schrickelick godloozen,
Die zich uyt-breydd’ als een groen in-landsch boom:
Maer hy gingh door, en ziet, hy was’er niet meer:
Ick zocht hem, maer hy wert’er niet gespeurt,
⁺ Let op den vromen, en ziet op den rechten:
Want ’t eynde van dien man zal vrede zijn.

15   Maer d’overtreders werden t’saem verdelghet.
Het eynd’ der goddelooz’ werdt uyt-geroeyt.
⁺ Doch ’t heil der vromen is van God: haer sterckte
In tijd van anghst: God zal haer hulpe doen,
En vrijden van de godlooz’ en behouden:
Want zy betrouwen, en staen vast op hem.

+ 17

+ 18

+ 19

+ 20