Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXVII. PSALM.

Davids Psalm.

1   ONtsteeckt u zelf niet over de boosdoenders;
Benijdt-ze niet, dewelcke on-recht doen:
Want zy, als gras, haest worden afgesneden,

[p. 116]

[Datheen]

5   Want een tempeest sal snel over hen vallen,
Maer die vastelick verwachten den Heer,
Die sullen erven d’aerdtrijck met hen allen.
De boose sullen vergaen met oneer:
Soo dat als haer stadt gesocht wert na desen,
Daer van en sal gevonden zijn niet meer.

j. Pause.
6   De Vrome sullen een lant uyt gelesen
Erven, end’ niemant benouwen aldaer,
Sy werden verheught, verquickt, ja genesen.
De boose soecken, het is openbaer,
Den vromen met angst end’ noodt te beladen,
End’ bijten de tanden t’samen eenpaer.

7   Middeler-tijd so bespot Godt de quaden,
Want hy seer klaerlick siet ende verstaet,
Dat de stond komt sijns vals en sijner schaden,
Sy trecken haer sweerden seer obstinaet,
End’ spannen haer bogen sonder vertsagen,
Om den vromen te schieten daer hy gaet.

8   Maer haer eygen sweert sal hen swaerlick plagen,
Want haer hert sal daer mede zijn doorwond,
Haer bogen werden tot stucken geslagen.
Dat kleyn goet des Vromen is t’aller stond,
Duysentmael beter dan ’t goet overvloedigh,
Des boosen is, die grootsch is in den grond.

9   De sterckte des boosen mensches hooghmoedigh,
Werd gebroken, maer Godt door sijne kracht
Sal zijn der vromen onderhoudingh goedigh.
De Heere neemt altijd Vaderlijck acht
Op der Vromen leven die hem behagen,
Haer erfgoet blijft eeuwigh dagh ende nacht.

10   Sy werden niet beschaemt tot geenen dagen
In dieren tijdt, maer sy werden gevoedt
Met brood, als de ander van honger klagen.
Maer de boose vergaen gantsch in kleynmoedt,
Die Godt niet lieven, verdwijnen en falen
Gelijck den roock, end’ als de hagel doet.

ij. Pause.
11   Haer handt ontleent stedes sonder betalen,
Maer de Vrome hebben genoegh altijdt,
Om in liefden den naesten te onthalen.

[p. 117]

[De Brune]

En vallen neer, als groene scheutjens gras.
⁺ Betrouwet op den Heer, en doet het goede:
Bewoont de aerd’, en voedt u zelf met trouw.

2   En hebt al uw verlustingh in den Heere;
Hy zal u geven uwes herten wensch.
⁺ Rolt-ende-wentelt uw wegh op den Heere,
Vertrouwet op hem, en hy zal het doen:
Hy zal oock uw gerechtheid voort doen komen
Als ’t licht, en uw recht als de middagh is.

⁺ 3   Zwijght God den Heer, verbeyd hem: weest niet toornigh,
Als yemand zijnen wegh voorspoedigh maeckt,
Noch over hem, die daer doet snoode stucken.
Laet af van toorn, verlaet de grimmigheid:
Ontsteeckt u niet, om yet quaeds uyt te richten:
⁺ Want boosheid-doenders werden uytgeroeyt.

4   Maer die den Heer verwachten, erven d’aerde.
En noch een weinigh, en de goddelooz’
En zal niet zijn: en let ghy op zijn plaetze, I. Paus.
⁺ Hy zal-der niet zijn: maer die vreedzaem zijn,
Die zullen d’aerde erffelick bezitten,
En zich verlusten in een groote vre’.

5   De goddelooz’ verongelijckt den vromen,
En met zijn tanden knerst hy over hem.
⁺ God lacht met hem: want hy ziet zijn dagh komen.
De goddelooze trecken ’t zweerd wel uyt,
En spannen haren boogh, om neer te vellen
Den onder-druckten en den armen mensch:

6   Om, die daer recht van wege zijn, te slachten:
⁺ Maer haer zweerd dat zal in haer herte gaen:
Haer boghen zullen oock verbroken worden.
Het weinigh van den vromen overtreft

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

[p. 118]

[Datheen]

Godt maeckt sijn gezegende seer verblijdt,
Hy sal hen een vruchtbaer aerdtrijck bereyden,
Maer de vervloeckte hy te gronde smijt.

12   Den Vromen sal hy in sijnen wegh leyden,
End’ in sijnen padt die engh is end’ smal,
Sal hy hem sijn jonst rijckelijck uytbreyden
Doch soo hy onversiens komt tot den val
Hy sal dan niet in stucken zijn geslagen,
Want Godts handt hem wel onderhouden sal.

13   Ick was eens jonck, en ben nu out van dagen,
Doch ick sach den vromen verlaten noyt,
Noch sijn kind’ren bedelen ofte klagen:
Maer hy deeld’ uyt den armen seer beroyt,
Ende leende: Dies sal sijn zaet verkoren
Gesegent zijn, waer dat het zy verstroyt.

14   Vliet dan het quaet, ’t goede hebt altijt voren,
Soo sult ghy blijven in der eeuwigheyt,
Door Godts goetheyt: hy laet doch niet verloren
De goede, want hy lieft de vromigheyt,
Hy bewaert die, sy sullen oock steedts blijven:
Hy verderfts’ die doen ongerechtigheyt.

iij. Pause.
15   De vrome sullen groote vreughd’ bedrijven,
End’ besitten d’eerde met hare vrucht,
Sy sullen met haer wooning’ vast beklijven.
Des vromen mont leert niet dan eer en tucht,
Sijn tonghe sal niet dan wijsheyt verkonden,
End’ dat goet is, end’ van een goet gerucht.

16   Want Godts Wet is in sijn herte bevonden,
Daerom sal niet struyckelen sijnen voet,
Waer dat hy oock gaet tot eenigen stonden.
’t Is wel waer, dat de boose met hooghmoet,
Den vromen bespiet, end’ soeckt te doen sterven,
Hy loert op hem gelijck een wolf verwoet.

17   Maer God sal hem sulcx niet laten verwerven,
Dat hy den vromen benouwe met kracht,
Noch dat hy hem met schijn des rechts verderve.
Dies wacht op Godt en wandelt met aendacht
In sijn wet, hy sal u in ’t goet landt stellen,
Ghy sult sien vergaen de boose vol pracht.

[p. 119]

[De Brune]

⁺ De veelheid der godlooze: want den arrem
Der goddelooze zal gebroken zijn.

7   Maer God de Heere ondersteunt de vrome:
De Heere kent de daeghen der oprecht’.
En hare erffenis zal eeuwigh blijven;
⁺ En zy en zullen in den quaden tijd
Niet zijn beschaemt: en zullen in de daeghen
Van honghers-nood, ten vollen zijn verzaedt.

8   Maer die godloos zijn zullen t’onder-komen,
En Gods vyanden zullen gansch-vergaen:
Zy zullen met den roock daer heen verdwijnen,
Als ’t kostelickste van de lammers doet. II. Paus.
⁺ De goddelooze leent en geeft niet weder:
Maer die rechtveerdigh is, ontfermt en gheeft.

9   Want zijn gezegend’ zullen d’aerde erven,
Maer zijn vervloeckte werden uyt-geroeyt.
⁺ God heeft de ganghen van den man bevestight,
En hy heeft een behaghen aen zijn wegh.
Wanneer hy valt, werd hy niet wegh-geworpen?
Want God de Heere ondersteunt zijn hand.

⁺ 10   ’k Ben jonck geweest, en ben oock oud geworden:
Maer zagh noyt, dat de vroom’ verlaeten was,
Noch dat zijn zaed heeft moeten brood gaen zoecken:
Den ganschen dagh ontfermt hy zich, en leent:
⁺ En zijn zaed is tot zegen. Wijckt van ’t quaede:
En doet het goed, en woont in eeuwigheid.

11   Want God de Heere, die het recht beminnet,
Zijn gunst-genooten niet verlaeten zal:
Zy werden in all’ eeuwigheid bewaret;
Maer ’t zaed der goddelooz’ werd uyt-geroeyt. III. Paus.
⁺ De vrome zullen erff’lick d’aerd’ bezitten,
En daer op woonen in der eeuwigheid.

12   De mond des vromen die vermelt van wijsheid,
En zijne tonghe spreeckt het gheen recht is:
⁺ De wet van zijnen God is in zijn herte,
En zijne ganghen die en slibb’ren niet.

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

+ 14

+ 15

+ 16

[p. 120]

[Datheen]

18   Ick sagh dat de boose met sijn gesellen,
Seer was gevreest: Ick sagh hem hoogh opgaen,
Als een Laurier vol tacken niet om tellen:
Maer komende daer ick hem voor sagh staen,
Soo en was hy daer gantsch niet meer te vinden,
Maer hy en sijn plaets waren gantsch vergaen.

19   Wacht u voor schade, wilt u onderwinden
Wel te doen, want die hebben tot loon reyn,
Rust en stilheyt, als des Heeren beminden.
Maer de boosdaders sullen groot en kleyn
Vergaen, dat sal haer betalinge wesen,
Met hare nakomers alle gemeyn.

20   Onse Godt is de saligheyt gepresen
Der vromen, die oock altijd wesen sal
Haer sterckt’, als ’t kruys sal groot zijn opgeresen,
Hy sal hen verlossen in sulcken val,
Verlossende sal hy die oock genesen,
Want op hem hebben sy vertrouwet al.