Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxvij. Psalm.

1   QVelt u daer met niet, soo ghy in dit leven,
’t Gheluck der Godtloosen moet schouwen aen,
Den korten voorspoet die hen Godt wil geven,
Misgunt hen niet, want sy seer haest vergaen,
Sy moeten als dat hoy op ’t velt verdwijnen,
End’ oock gelijck dat gras verdorren saen.

2   Vertrout Godt, laet u goede wercken schijnen,
Ghy sult dat aerdtrijck besitten hier naer,
End’ gebruycken met vreughden, vry van pijnen:
In Godt sal uw’ blyschap wesen eerbaer,
Hy sal u al uwes herten begheeren
Laten volgen na sijn belofte klaer.

3   Werpt de sorgh op Godt, wilt die van u weeren,
Bertrouwt op hem, ende hy sal seer snel
Vytrichten uw’ saken, end’ u gheneeren.
Vw’ vromigheyt sal hy kond maken wel,
End’ openbaren uwe deught gepresen:
Ghelijck den middagh die klaer is end’ hel.

4   Laet Godt doen, wacht op hem, wilt stille wesen,
Zijt onbeswaert, vergramt u, noch sorght niet,
Als de schalcken door spoet zijn hoogh gheresen.
Doet u sulcks wee, laet varen sulck verdriet,
Verbindt u niet tot boosdoen, wat sy kallen,
Dat ghy haren wil niet doet, wel toesiet.

[p. 115]

[De Brune]

Hy stelt zich op geen goeden wegh:
Hy wilt geen quaed verwerpen.

⁺ 2   Vw gunst is tot den hemel toe,
Vw waerheid, Heer, tot d’opper-lucht.
Vw gh’rechtheid als Gods bergen:
En uw oordeelen zijn, ô Heer,
Een grooten afgrond. Ghy behoudt
De menschen ende beesten.
God, hoe weerd is uw goedigheid
Dies in uw vleugels schaduw zich
De menschen vast-betrouwen.
Zy werden van het vet uws huys
Gelaevet, en ghy drenckt-ze uyt
De beeck van uw wellusten.

⁺ 3   Want by u is des levens springh:
En in uw licht zien wy het licht.
Streckt uyt uw goedheid, over
De gene, die u kennen, Heer,
En uw gherechtheid, over haer,
Die oprecht zijn van herten.
Dat trotsheids voet tot my niet komm’,
De hand der boozen doe my niet
Omzwerven. Ziet daer vallen
De werckers des on-rechts om verr’.
Zy zijn ter aerde neer-gevelt,
En konnen niet weer rijzen.

+ 2

+ 3