Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxvj. Psalm.

1   DEs boosdoenders wille seer quaet,
Getuyght sekerlick met der daet
Dat hy niet vreest den Heere,
Want hy hem in ’t boose behaeght,
Welck hy noch hatet noch beklaeght,
Maer spot de vrome seere,
Seer schaed’lijck is de leere sijn,
Vol van leughen ende fenijn,
En hy laet hem niet leeren,
Des nachts denkt hy niet dan schalkheyt,
Hy wil blijven in der boosheydt,
En van geen quaet hem keeren.

2   Heer, u goetheyt en u woort waer,
Tot der lucht en den Hemel klaer,
Hen strecken nae ons wenschen.
V oordeel vast als een bergh staet,
V recht diep als een afgront gaet,
Ghy behoed vee end menschen.
Hoe groot is u goetheyt eenpaer,
Hen die onder uw’ vleug’len haer,
Te begeven ghedincken.
Haer begeert vervult ghy met goet,

[p. 113]

[De Brune]

Laet haer beschaemt, en schaem-rood zijn,
Die in mijn quaed verheuget zijn.

11   Laet zijn met schaemt’ en schand’ bekleedt,
Die zich groot maecken teghen my.
⁺ Laet juyghen, ende zich verblijden,
Die lust in mijn gerechtheid hebben;
En stedes zeggen, God zy groot,
Die lust heeft tot de vre’ zijns knechts:
Zoo zal mijn tongh vermelden uw
Gerechtigheid, en uwen lof.

+ 13