Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXV. PSALM.

1   TWist ghy, met mijne twisters, Heer:
Bestrijd, die mijn’ bestrijders zijn.
Grijpt ghy den schild aen, en rondasse:
En staet op, Heer, tot mijner hulpe,
En brenghet my de spiesse voort:
Sluyt, tot ontmoetingh, den vvegh toe,

[p. 108]

[Datheen]

Godts Engel moetse jagen al,
End’ haestelick brengen ten val.

3   Haer wegh zy glat in ’t aerdsche dal,
Door wegen duyster ende smal,
Moetse Godts Engel steeds najagen,
End sonder ophouden seer plagen:
Om dats’ hebben my seer gequelt,
End heymelijck netten gestelt,
Iae sonder oorsaeck toegeleyt,
Om my te dooden met wreetheyt.

4   Onversiens sy die mensche quaet,
Overvallen met schand en smaet.
Sijn voeten in ’t strick moeten hangen,
Daer med’ hy my meende te vangen.
Doet hem doch in den kuyl vergaen,
Die hy my te graven vanght aen:
Dan werdt mijn ziel in Godt verblijdt,
Diese bewaert heeft t’aller tijdt.

j. Pause.
5   Dan sullen mijn beenen vrolijck
Seggen: Heer wie is u gelijck?
Die den swacken (soo elck kan mercken)
Bevrijd van dat gewelt der stercken.
Den ellenden ghy oock bewaert,
Dat hen de boose niet beswaert,
Valsche tuygen seggen my aen,
Dat ick noyt en hebbe begaen.

6   Voor goet hebben sy quaet gedaen,
End na mijn leven oock gestaen:
Maer sy met kruys zijnde geslagen,
Ick heb met vasten leedt gedragen.
Voor hen heb ick uyt ’s herten grond,
V, Heer, gebeden t’elcker stond:
Voor hen, Heer, sorght al mijn gemoet,
Als voor een vriend en broeder goet.

7   Ick was bedroeft ende vertsaeght,
Als die over sijn moeder klaeght:
Maer als sy hoorden van mijn lijden,
Sy loegen te saem met verblijden.

[p. 109]

[De Brune]

Van yder een, die my vervolghet
Zeght tot mijn ziel, Ick ben uw heil.

⁺ 2   Laet, die mijn ziele zoecken, Heer,
Met schaemte zijn, en met on-eer:
Laet-z’ achterwaerts gedreven worden,
En schaem-rood zijn, die my quaed dencken,
Laet-z’ als kaf worden voor den wind:
En dat Gods Engel haer verdrijf:
⁺ Haer wegh zy duyster, en heel glad;
En d’Engel Gods vervolghe haer.

3   Want zonder reden hebben zy
De groef haers nets voor my verberght;
Gegraven voor my, zonder reden.
⁺ Dit hem verwoestingh over-komme,
En dat hy daer van niet en weet’:
En ’t net, het welcke hy voor my
Verborgen heeft, hem zelven vangh;
Hy vall’ daer in met verwoestingh.

4   Zoo zal mijn ziel haer, in den Heer,
Verheughen; zy zal in zijn heil I. Pause.
⁺ Verblijdt zijn: al mijn beend’ren zullen
Dan zeggen, Wie is als ghy, Heere?
Die daer den onder-druckten redt
Van dien, die stercker is dan hy;
En d’onder-druckten-armen man,
Van die hem met-geweld-berooft.

5   Getuygen des gewelds staen op,
En eischen dat ick niet en weet:
⁺ Het quaed voor ’t goed zy my vergelden,
Zelfs tot beroovingh van mijn ziele.
Aengaende my, zy zijnde kranck,
Was mijn gewaed een rouwe zack.
Met vasten queld’ ick mijne ziel,
En mijn ghebed keerd’ in mijn schoot.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 110]

[Datheen]

Die archste menschen die ick weet,
Zijn my teghen met listen wreet.
Sonder schuldt ben ick, Heer, veracht,
Voor hen allen dagh ende nacht.

8   De spotters end’ vleyers met een,
Bijten t’saem haer tanden ghemeen,
Met den brassers, op my verbolghen,
Die geern de goede taef’len volghen.
Maeckt u op Heer, niet langher wacht,
Verlost mijn ziel, hebt op my acht,
Mijn ziel uyt den angst treckt doch snel,
Bevrijdt die voor den Leeuwen fel.

ij. Pause.
9   Dan sal u dancken mijn hert reyn,
In ’t midden uwes volcks ghemeyn,
By u volck sal ick u, Heer, prijsen,
End’ u altijdt eere bewijsen.
Geeft hen geen oorsaeck uwen knecht
Te bespotten, want met onrecht
Hatense my, end’ vol van nijt,
Wencken sy my uyt smaet en spijt.

10   Sy spreken noch dencken gantsch niet
Dan op twist, schaed’ ende verdriet,
End’ hoe sy my, die niet ben twistigh,
Sullen konnen bedriegen listigh.
My te spotten tot deser stont,
Doen sy t’saem open haren mont:
Met lachen roepen sy my naer,
Ha, ha, siet den schalck, hy is daer.

11   Heer, ghy die deser doen wel siet,
Laet doch dit soo voorby gaen niet,
Wilt u van my niet verre maken:
Maer om te rechten mijne saken,
Maeckt u op, Heer, met groote macht,
My recht te doen zijt doch bedacht:
Op dat nemmermeer verblijdt zijn,
Over my de vyanden mijn.

12   Op datse niet segghen met vreught,
Wel aen, zijt goets moets end’ verheught,

[p. 111]

[De Brune]

6   Ick gingh steeds, als of ’t my een vriend,
Of ’t my een broeder waer geweest:
⁺ Ick gingh in ’t zwarte neer-gebogen,
Gelijck men doet in ’s moeders rouwe.
Maer als ick hinckte, waren zy
Verblijd, en zy vergaerden t’saem:
Iae boeven waren tegen my
Vergaert, en ick en merckt’ het niet:

⁺ 7   Zy scheurden, end’ en zwegen niet,
Met tanden knersten zy op my,
Met huyghelaers van tafel-broeders.
Hoe langhe zult ghy ’t aen-zien, Heere!
Her-houd mijn ziel uyt haer ghewoel,
Mijn eenzaem uyt der leeuwen macht; II. Paus.
⁺ Zoo zal ick in een groote schaer,
Vermelden uwen lof, hier naer.

8   Ick zal u prijzen, by veel volcks.
Laet haer niet bly zijn, over my,
Die mijn vyanden zijn uyt valscheid;
Laet, die my zonder oorzaeck haten,
Niet wencken, met de oogen, Heer:
⁺ Want zy en spreken niet van vre’,
Maer zy bedencken teghen hen,
Die stil in ’t land zijn, listighe’en.

9   Zy sperren haer mond, tegen my,
Wijd open; zeggend’, Ha, ha, ha.
Onz’ oogh heeft dat ghezien met lusten.
⁺ Ghy ziet het Heer, wilt doch niet zwijgen,
En weest, ô Heer, niet verr’ van my:
Weest wacker, en weest op-geweckt,
Tot mijne twist-zaeck, tot mijn recht,
O ghy mijn God, ô ghy mijn Heer.

10   O Heere mijn God, doet my recht,
Nae uw gerechtheid: laet niet toe,
Dat zy hen over my verblijden:
⁺ En laet-ze in haer hert niet zeggen:
Heah, onz’ ziel! noch zeggen oock,
Wy hebben hem te niet gedaen.

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

[p. 112]

[Datheen]

Hy is vergaen, want sy my smaden,
End’ verblijden in mijne schaden:
Laetse wesen vol van oneer,
Die in mijn kruys verblijden seer:
Laetse met schanden zijn bekleet,
Die hen tegen my stellen wreet.

13   Maer laet hen eerlick zijn verblijt,
Die my goet wenschen t’aller tijdt:
Datse met vreught prijsen en singen
Vwe macht end’ den lof voortbringen,
Van u, Heer, die uwen knecht doet
In vrede leven met voorspoet:
Soo sal mijn tong’ uwe goetheydt
Altijt singhen in eeuwigheydt.