Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxv. Psalm.

1   TWist, Heer, met mijn twisters vol pracht,
Mijn bestrijders bestrijdt met kracht,
Grijpt den schildt en wapen in handen,
Maeckt u op tot mijnen bystande:
Treckt dat sweert uyt, voor my nu gaet,
Hinderts’ end’ hen doch wederstaet,
Spreeckt tot mijn ziel: Ick ben ’t alleen,
Die u bewaert en anders geen.

2   Datse schaemroot zijn end’ verbaest,
Verslaghen end’ vol schanden haest,
Sy die altijdt staen na mijn leven,
End’ my benouwen daer beneven.
Dat sy werden ghelijck dat zandt,
Dat de windt snel drijft over ’t landt,

[p. 107]

[De Brune]

7   Zy roepen, en de Heer
Verhoort, en hy verlost oock haer
Vyt alle hare bangigheid.
⁺ De Heere is nae by
Den genen, die van hert
Gebroken-en-vermorselt zijn.
En hy behoudt de gene, die
Verslaghen zijn van gheest.

8   Veel zijn de tegen-spoen
Des genen die rechtveerdigh is:
Maer uyt dien allen redt hem God.
⁺ Zijn beenders hy bewaert:
Geen daer gebroken werd.
De boosheid doodt die godloos zijn:
En die den vromen haet toe-draeght,
Zal schuldigh zijn verklaert.

⁺ 9   De Heer verlost de ziel
Van zijne knechten: alle die
Op hem vertrouwen, zullen niet
Voor schuldigh zijn verklaert.

+ 9

+ 10

+ 11