Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXIV. PSALM.

Davids Psalm, als hy zijn gelaet verandert hadde, voor het aenghezichte van Abimelech, die hem wegh-joegh, dat hy heen gingh.

1   ICk zal tot aller tijd
Den Heere loven: zijnen lof
Zal in mijn mond geduerigh zijn.
Mijn ziel roem in den Heer:
Dat die zachtmoedigh zijn,
Aenhooren, ende blijde zijn.
⁺ Verheft God met my, laet ons t’saem
Verhoogen zijnen naem.

2   Ick hebb’ den Heer gezocht,
Dies hy my oock geantwoord heeft:
En hy heeft my, uyt al mijn vrees,
Verlost en uyt-geredt.

+ 2

[p. 104]

[Datheen]

Hy sal oock nemmermeer voorwaer,
Beschaemt zijn in ’t verdriet.
d’Arme heeft in den noodt
Geroepen, end’ Godt heeft seer goet
Hem verlost uyt den teghenspoet,
Vyt angst end’ uyt aenstoot.

j. Pause.
4   D’Engelen hebben vry,
Rontsom den vromen fijn gemaeckt,
Haren leger, ende gewaeckt
Op dat elck seecker zij.
Proeft end smaeckt in ’t gemeyn,
Hoe de Heer lieflick zy end soet.
Wel saligh is hy, wiens gemoet
Vast staet op Godt alleyn.

5   Vreest Godt met herten reyn,
Ghy al sijn Heyligen met vliet:
Want die hem vreesen, dien sal niet
Ontbreken groot noch kleyn.
De Leeuw verhongert wreet,
Vindt dickwils geen aes waer hy gaet:
Maer door Godts kracht werd die verzaet,
Die hem bidt met bescheet.

6   Komt ghy kinderen al,
En my wel neerstelick toe-hoort,
De vreese Godes uyt sijn woort
Ick u wel leeren sal.
Wie is ’t van u al t’saem,
Die een goet langh leven sien wil,
Oock in rusten te wesen stil,
End in vrede bequaem?

7   Vwe tonge bewaert,
Dat sy doch niet en spreeck’ onrecht:
Dat ghy den mensche goet en slecht,
Met bedrogh niet beswaert.
Vliet ’t quade, ’t goede doet,
Soeckt den vreed’, en dien oock najaeght:
Want Godt soeckt die, ende hy vraeght
Na hen, die steedts doen goet.

ij. Pause.
8   Godt seer ernst’lick aensiet
Den schalcken, en oock haer boos werck:

[p. 105]

[De Brune]

⁺ Zy hebben hem aenschouwt,
En zy zijn oock verlicht geweest:
En hare aengezichten zelf
Zijn niet beschaemt gheweest.

3   Dees, die ellendigh was,
Riep, en de Heere heeft gehoort,
En hy verloste hem uyt all’
Zijn druck-en-bangigheid. I. Pause.
⁺ Des Heeren Engel light
Rondom de geen’, die hem ontzien,
En ruckt-ze uyt. Smaeckt ende ziet,
Dat God de Heer goed is.

4   O wel-geluckigh man!
Dewelcke op hem vast-betrouwt.
⁺ Ghy zijne heyl’ghen vreest den Heer!
Want die hem vreezen, die
En hebben geen gebreck.
De jonghe leeuwen hebben nood,
En hongh’ren wel: maer die den Heer
Zoeckt, en ontbreeckt geen goed.

⁺ 5   Komt kind’ren, hoort nae my:
Ick zal u leeren Godes vrees.
Wie heeft’er tot het leven lust?
Wie heeft’er dagen lief,
Om ’t goede steeds te zien?
⁺ Bewaert uw tonge van het quaed,
En uwe lippen dat-ze niet
En spreken met bedrogh.

6   Wijckt van ’t quaed, doet het goed’:
Zoeckt vrede, ende jaeght-ze nae.
Des Heeren ooghen zijn op hen,
Die daer rechtveerdigh zijn:
Zijn ooren op haer stem. II. Pause.
⁺ Gods aengezicht is tegen hen,
Die quaed doen, om haer heughenis
Te roeyen uyter aerd’.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

[p. 106]

[Datheen]

Hy sal maken door sijn kracht sterck,
Haren naem gantsch tot niet.
De vroom’ in dit ellendt,
Bidden Godt, end’ werden verhoort,
Hy behoets’ oock altijt nu voort,
Tot haer hulp hy hem wendt.

9   By den herten benouwt
Is Godt seer goedertier altijdt,
Hy helpt uyt lijden, noot en strijdt
Die hy daer in aenschouwt.
Die vroom is van ghemoet,
Sal seer veel lijden over al,
Maer Godt hem haest vry maken sal,
Van kruys end’ tegenspoet.

10   Onse God wel bewaert
Sijn beenen, soo dat daer niet een
Van al ghebroken wort ontween,
Noch eenighsins beswaert.
Maer die boose met kracht
Wert verdorven door sijn misdaet,
En die den oprechten doet quaet,
Sal vergaen gantsch veracht.

11   Godt sal steedts gade slaen
De vrome die hem dienen bly:
Die op den Heer betrouwen vry,
Blijven eeuwighlijck staen.