Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXXIII. PSALM.

1   WIlt vrolick in den Heere zinghen,

[p. 98]

[Datheen]

Met Harpen vol snaren,
Wilt nu openbaren
Sijnen prijs end’ eer,
Dat Psalters end’ kelen,
Nu singhen end’ spelen
Onsen Godt en Heer.

2   Singht den Heere, zijnde met vreughden,
Nieuw’ Lof-sanghen lieflijck end’ soet,
Op den Psalter sijn lof, sijn deughden
Spelet, end’ maeckt gheneughte goet:
Want ’t bevel des Heeren
Dat hy ons wil leeren,
Is recht end’ eerbaer:
Zijn woorden en wercken
Zijn (soo men kan mercken)
Seker end’ gansch waer.

3   Hy bemindt seer tot allen tijden
Dat recht, end’ de gherechtigheydt:
D’Aerd’ is oock vol aen allen zijden
Van sijn groote barmhertigheydt.
Godt door ’t woordt ghepresen
Schiep (alsoo wy lesen)
Dat Hemelsche pleyn,
Door sijnen gheest krachtigh,
Maeckte hy waerachtigh,
’s Hemelsch krachten reyn.

j. Pause.
4   Godt vergaderd’ in ’t Meyr te same,
Als in een vat dat water al,
Hy bewaerde dat seer bequame,
In ’t afgrondische diepe dal,
Dies moet mi elck vruchten,
Godt vreesen en duchten,
Die ’t al maeckt uyt niet:
Dat een yeghelijcke
Godt in krachten rijcke
Vrees’, als hy dit siet.

5   Want al wat de Heer heeft ghesproken,
Is haestelijck gheweest ghedaen:
Sijn ghebodt heeft niemandt ghebroken,
Maer ’t is gheschiedt van stonden aen.
Der Heydens raetslaghen,
Die hem niet behaghen,

[p. 99]

[De Brune]

Ghy alle die rechtveerdigh zijt:
Het lof betaemt en voeght d’oprechte.
Looft God met d’harp, psalm-zinget hem,
Met de luyt, en ’t zoete
Speel-tuygh van tien snaren:
⁺ Zinght hem een nieuw lied:
Speelt met blijden gallem:
Want Gods woord is rechte.
Al zijn werck is trouw.

⁺ 2   Hy lieft gerechtheid, en gerichte:
De aerd’ is vol van Godes gunst;
De heem’len zijn door ’t woord des Heeren
Gemaeckt, en alle haer heyr-kracht,
Door den gheest zijns mondes. I. Pause.
⁺ Hy vergadert alle
’t Water van de zee,
Als op eenen hoope;
En hy leght d’afgronden
In schat-kamers wegh.

3   Laet all’ de aerd’ den Heere vreezen;
Laet all’ d’inwoonders van ’t aerdrijck
⁺ Voor hem verschrickt zijn. Want hy spreket,
En ’t isser: hy gebied, en ’t staet.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 100]

[Datheen]

Hy seer haest verstoort,
Der volcken ghedachten,
En oock al haer krachten
Verwerpt hy nu voort.

6   Maer de voorsichtigheit des Heeren,
Doet sijn voornemen vast bestaen,
Dat hy eens besluyt t’sijnder eeren,
Sal sonder hinderingh voortgaen.
Wel saligh moet wesen
’t Volck dat Godt met desen
Houdt voor sijnen Heer.
Welsaligh al voren,
Zijnse die verkoren
Zijn tot Godes eer.

ij. Pause.
7   Godt siet nederwaerts vroegh en spade,
Vyt den Hemel in de wer’ldt groot,
De menschen al slaet hy wel gade,
Sy zijn al voor sijn ooghen bloot.
Godt uyt sijnen throone,
Die vast is end’ schoone,
Met vlijt oock acht heeft
Op den mensch ellendigh
En wat hier behendigh
Hem beweeght end’ leeft.

8   Want Godt door sijn kracht hoogh verheven,
Maeckte des menschen hert alleyn,
Dies weet hy alderbest daer neven,
Dat sijn wercken gaer zijn onreyn.
Krijghsknechten met hoopen,
In stormen en loopen,
Konnen door haer macht:
Koningen noch Helden,
Helpen in den velden,
Door haer stercke kracht.

9   Hy dwaelt seer die daer meynt te wesen
Beschermt door sijn Peert sterck en groot,
Door sijn kracht werdt niemandt genesen,
Noch geholpen uyt strijt of noot.
Maer Godt wil bewaren
Alle sijn dienaren,
Die hem vruchten vroet,
End’ die in ’t benouwen

[p. 101]

[De Brune]

God de Heer vernietight
Den raed van de Heyd’nen:
Hy breeckt het gedacht
Van des weerelds volck’ren:
⁺ Maer de raed des Heeren
Staet in eeuwigheid:

4   De overdenckingh zijnes herten
Is van geslachte tot geslacht.
Geluckigh volck, diens God de Heer is.
’t Volck, dat hy tot zijn erve kiest! II. Pause.
⁺ God de Heer aenschouwet
Vyt den hooghen hemel,
Hy ziet yder mensch:
Hy ziet uyt de plaetse
Zijner woonst, op yder,
Die de aerd’ bewoont.

⁺ 5   Hy vormt-en-maeckt haer aller herte:
Op all’ haer wercken neemt hy acht.
Een Koninck en werdt niet behouden,
Door groot-of-veelheid van een heyr:
En een held en wordt niet,
Door veel kracht, gereddet:
⁺ ’t Peerd dat feylt zijn man,
Tot de overwinningh:
En ’t kan niet bevrijden,
Door zijn groote kracht.

6   Ziet hier, en merckt, de oogh des Heeren
Is over elck een, die hem vreest,
En die op zijne gunste hopen: III. Pause.
⁺ Om hare ziel, in hongers-nood,
Van den dood te redden,
End’ om haer in ’t leven
T’houden. Onze ziel
Die verbeydt den Heere,
Hy is onze hulpe,
Ende onze schild.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

[p. 102]

[Datheen]

Op hem vast betrouwen,
End’ op sijn woordt goet.

iij. Pause.
10   Hy sal wel bevrijden haer leven,
Als hen de doodt sal doen ghewelt:
End’ sal hen oock haer spijse gheven,
Als sy met hongher zijn ghequelt.
Dat ons’ hert hem prijse,
End’ eere bewijse
Met hoop onbesorght.
Op hem wy ons gronden,
Hy is t’allen stonden
Onse schildt end’ borcht.

11   In hem sullen wy ons verheughen
Van herten na sijn Godtlijck woordt:
Want wy op sijn kracht end’ vermeugen,
Alleen staen alsoo dat behoort.
O mijn Godt almachtigh,
Maeckt ons doch deelachtigh
Vwer goedigheyt.
Want wy op u rusten,
End’ hopen met lusten
In der eeuwigheyt.