Davids Psalmen, Gedicht, aen deene zijde, door Petrum Dathenum; aen dander zijde, door J. De Brune
(1650)–Johan de Brune (de Oude), Petrus Datheen– AuteursrechtvrijDavids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.1 OP u betrouw ick my, ô Heere,
Maeckt dat ick niet en ben
Beschaemt, in eeuwigheid:
Wilt my door uw gherechtheid helpen:
| |
[pagina 90]
| |
[Datheen]3 Ghy zijt mijn borcht sonder vertsagen,
Dies om uwes Naems wil,
Voert my uyt dit geschil:
End’ uyt den stricken voorgeslagen
Treckt my, O Godt almachtigh,
Ghy zijt mijn kracht waerachtigh.
4 Den Geest geef ick in uwen handen,
Want ghy hebt my bevrijt,
Godt die soo getrouw zijt.
Op u hebb’ ick alleen gestanden:
Ick hate dat bedriegen,
Ydelheyt, end’ dat liegen.
j. Pause.
5 Ick sal eens met vreught my verblijden,
End’ singen overbreydt,
Heer, van uwe goetheyt:
Als ghy my, die ben in dit lijden,
End’ in een groot beswaren,
Sult aensien end’ bewaren.
6 Ghy geeft my niet in der vyanden
Gewelt, want sy zijn wreet
Sonder eenigh bescheet:
Maer ghy geeft my, Heer, in dees landen
Ruymte, die my verquicket,
Dat ick niet zy verstricket.
7 Laet my sterckte van u verwerven,
Want overvallen gaer
Ben ick met angst end’ vaer.
Men siet mijn gedaente versterven,
Mijn buyck is ingevallen,
’t Leven smelt my met allen.
8 Door benautheyt vergaet mijn leven,
Ick ben met suchten swaer,
Versleten menigh jaer.
Door smaet van mijn haters bedreven,
Vergaet mijn kracht met eenen,
Ia verdwijnen mijn beenen.
ij. Pause.
9 By hen die my om niet verachten,
Zijn mijn nabueren vry,
| |
[pagina 91]
| |
[De Brune]
Ga naar margenoot+ Neyght tot my uwe oore:
Wilt haestelick my redden.
2 Weest my tot eene stercke rotze,
En tot een vestingh-plaets,
Tot mijn behoudenis:
Ghy zijt mijn burght en mijne rotze:
Ga naar margenoot+ Wilt doch, om uw’s naems wille,
My stieren en gheleyden.
3 Wilt my uyt dit net-garen trecken,
Dat voor my werd gheberght:
Want ghy zijt mijne sterckt’.
Ga naar margenoot+ Mijn gheest beveel ick in uw handen;
Ghy hebt my uyt-gheholpen,
O Heer, ghy God der waerheid.
4 Ick haet de gene die acht nemen
Op valsche ydelhe’en;
En ick betrouwe vast I. Pause.
Ga naar margenoot+ Op God; Ick zal my nu verheugen,
En ick zal my verblijden,
In uwe goedertierheid.
5 Want ghy hebt aenghezien mijn smerte,
En ghy hebt mijne ziel
In bangigheid gekent:
Ga naar margenoot+ Ghy hebt my niet in vyands handen
Gestelt: ghy hebt mijn voeten
Doen staen in breed-en-ruymte.
Ga naar margenoot+ 6 O Heere, weest my doch ghenaedigh,
Want ick ben zeer benauwt:
Mijn oogh, mijn ziel, mijn buyck
Ga naar margenoot+ Is van verdriet door-knaeght; mijn leven
Verteert van droeffenisse,
Mijn jaren van veel zuchten.
7 Mijn kracht valt door mijn ongherechtheid;
| |
[pagina 92]
| |
[Datheen]Die hen schamen van my:
Mijn vrienden die my t’eeren plachten,
Vlieden end my verlaten,
Sy schuwen my op straten.
10 Sy hebben my geheel vergeten
Als waer ick doot, verrot,
Ia een gebroken pot.
Sy smaden daerse zijn geseten,
Soo dat aen allen zijden
Alle menschen my mijden.
11 t’Samen sy neerstelick raet plegen,
Hoe dat sy kleyn end’ groot
My eens brengen ter doot.
Doch hoop ick op u aller wegen,
Dies spreeckt mijn hert aendachtigh,
Ghy zijt mijn Godt almachtigh.
12 In u hant staet mijn leven teere,
Van mijn vyanden quaet
Verlost my metter daet:
Bevrijdt my van hen die my seere
Vervolgen end beladen,
Ia soecken te verraden.
13 Laet over my u aenschijn lichten,
Dat my uw’ goedigheydt
Bewaert voor tegenheyt.
Wilt my van uwen wech berichten,
Behoet my voor oneere
Dat bid ick u, O Heere.
iij. Pause.
14 Beschaemt en stom moeten sy wesen
De leugen-sprekers al,
Met haer nijdigh gheschal:
Die tegen den Vromen ghepresen
Zijn stout, fier, end hooghmoedigh,
In spotten overvloedigh.
15 Hoe groot is ’t dat ghy hem wilt geven,
Die u met hert en gheest
O Heer ten rechten vreest.
Heerlick is ’t end hooge verheven,
Dat ghy hem geeft ghenadigh
Die op u hoopt ghestadigh.
| |
[pagina 93]
| |
[De Brune]Mijn beend’ren zijn door-knaeght. II. Pause.
Ga naar margenoot+ ’k Ben van mijn we’er-partyen
Geheel tot eenen smaed geworden,
Zelfs oock mijn nae-ghebueren;
Een schrick voor mijn bekenden.
8 Die my op straten zien, die vlieden
Verr’ van my henen wegh:
Ga naar margenoot+ Ick ben geheel uyt ’t hert
Vergeten, even als een doode:
Ick ben gelijck geworden
Een vat, ’t welck gaet te niete.
9 Want veler nae-spraeck moet ick hooren:
Vrees is rondom, nu zy
Ga naar margenoot+ t’Saem raedslaen tegen my:
Zy dencken mijn ziel wegh te nemen:
Maer ’k zeggh’, op u vertrouwend’,
Ghy zijt mijn God, ô Heere.
Ga naar margenoot+ 10 In uwe hand zijn mijne tijden:
Red my van mijn partyen,
En mijn vervolghers hand.
Ga naar margenoot+ Laet op uw knecht, uw aenschijn lichten:
Verlost my, door uw goedheid:
Laet my, Heer, niet beschamen:
III. Pause.
Ga naar margenoot+ 11 Dewijl ick u aenroep: Laet, Heere,
De godlooz’ zijn beschaemt,
En zwijgen in het graf.
Doet valsche lippen stomme worden,
Die uyt een trots en smaedheid
Hard teghen vrome spreken.
Ga naar margenoot+ 12 Hoe menighvuldigh is uw goedheid!
Dat ghy voor die wegh-leght,
Dewelck’ u vreezen, Heer:
Dat ghy gewrocht hebt, voor de gene,
Dewelck’ op u betrouwen,
In ’t by-zijn van de menschen.
Ga naar margenoot+ 13 Ghy zult haer bergen in ’t verborgen’
Van uw lief aengezicht,
| |
[pagina 94]
| |
[Datheen]16 By u in uwe wooningh schoone
Verberght ghy dien man goet
Voor der boosen hooghmoet.
Ghy bewaert oock sijnen persoone
Vry end’ gantsch onbeladen,
Voor den tongen die schaden.
17 Ick wil u prijsen onverdroten,
Om dat ghy, Heer, altijt
My goedt end’ vriend’lick zijt,
End’ my in een stadt vast besloten
Bewaert hebt (soo ’t mach blijcken)
End’ beschermt desgelijcken.
18 Soo langh ick was in mijn vertsagen,
Sprack ick: Ghy hebt my gaer
Nu verstooten voorwaer.
Doch ghy hebt, Heer, verhoort mijn klagen,
Als ick in tegenheden
Geschreyt heb end’ gebeden.
19 Hebt Godt lief, ghy sijn uytverkoren,
Die de vrome behoet,
End’ de wreede verdoet,
Zijt kloeck, geeft den moed niet verloren,
Want Godt wil die aenschouwen
Die op hem vast betrouwen.
|
|