Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxxj. Psalm.

1   ICk stel op u vast mijn betrouwen,
En laet my nimmermeer
Tot schanden komen, Heer,
Verlost my doch uyt dit benouwen,
Na u gerechtigheden
Bekent in allen steden.

2   Neyght u tot my, die nu ben klachtigh,
End’ om my by te staen
Wilt u haesten voortaen:
Weest my, Heer, een steen-rotse krachtigh.
Wilt mijn ziel in dit lijden
Als in een borcht bevrijden.

[p. 89]

[De Brune]

3   Een oogh’-blick isser in zijn toorn,
⁺ Een leven, in zijn goedigheid:
Des avonds blijfter wel geween,
Maer ’s morgens isser een gejuygh. Pause.
⁺ Ick zeyde wel in mijne ruste,
Ick zal in eeuwigheid niet wanck’len.

4   Ghy had, ô Heere, mijnen bergh,
Door uwe gunste, vast gezet:
⁺ Maer vvanneer ghy uw aengezicht
Verberghdet, wierd’ ick zeer verschrickt.
Ick hebb’, ô Heer, tot u geroepen,
En hebbe tot den Heer gesmeecket.

5   Wat voordeel isser in mijn bloed?
In mijn ne’er-daelen tot de groef?
⁺ Zal dan het stof u loven, Heer?
Zal ’t uwe waerheid brenghen voort?
Hoort doch, en zijt my, Heer, ghenaedigh:
O Heere, weest ghy my een helper.

⁺ 6   Ghy hebt mijn wee-klaegh in een rey
Verandert, en mijn zack ontlost:
Ghy hebt met blijdschap my om-gordt:
Op dat mijn eere u Psalm-zingh,
En niet en zwijghe: ick zal eeuw’lick
V loven, ô mijn God, en Heere.

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8