Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXX. PSALM.

Een Psalm, een lied der in-wyinge van Davids huys.

1   ICk zal u hooghlick roemen, Heer,
Want ghy hebt my om hoogh gehaelt,
En ghy en hebt mijn vyand niet
Doen blijde wezen, over my.
⁺ Ick hebb’ tot u geroepen, Heere,
Mijn God, en ghy hebt my genezen.

2   Ghy hebt, ô Heere, mijne ziel
Van uyt de helle op gheroert:
Ghy hebt in ’t leven my bewaert:
Dat ick ten graef niet ben ghedaelt.
⁺ Psalm-zinght den Heer, en looft ghy vrome,
Tot zijner heiligheids geheughnis.
Pause.

+ 2

+ 3

[p. 88]

[Datheen]

5   Als ’t my al na mijnen lust gingh,
By my te spreken ick aenvingh,
Ick ben nu seker wel versorght,
Want u goetheyt was mijne borcht:
Vw’ kracht onderhielt my, Heer, goedigh,
Ghy gaeft my alles overvloedigh.

6   Maer als ghy hebt u aensicht haest
Afgewent, mijn hert wiert verbaest:
Dan riep ick tot den Heere goet,
End’ sprack tot hem in groot ootmoet,
Heer wat nut sult ghy doch ontfangen,
Als mijn leven sal zijn vergangen?

7   Als ick tot stof ben gemaeckt, Heer,
Sal ick dan vorderen uw’ eer?
Of verbreyden uw’ waerheyt klaer?
Verhoort my doch in dit gevaer,
Wilt my na uw’ goetheyt aenmercken,
Zijt mijn bewaerder, wilt my stercken.

8   Ghy hebt mijn benautheyt verkeert
In vreught, end’ hebt den sack geweert
Des drucks, en my met vreught bekleydt:
Dies sal met lof-sangh zijn verbreydt
Door my uwen lof end’ uw’ krachten,
Die bestaen in alle geslachten.