Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxx. Psalm.

1   NAe dat ghy, Heer, my hebt bevrijdt,
En dat ghy oock nemmermeer lijdt
Dat mijn vyanden hebben vry
Oorsaeck om te spotten met my:
Den prijs die ghy hierom zijt weerdigh.
Te singen wil ick zijn volveerdigh.

2   Als ick u heb geroepen aen,
Gesontheydt hebb’ ick, Heer, ontfaen,
Ick was ter hellen gedaelt schier,
Als ghy my uyt-trockt goedertier,
’t Leven hebt ghy my willen sparen,
Daer ick in ’t graf was afgevaren.

3   Ghy al die sijn goetheyt bekent,
Verbreydt sijn eer, maeckt sonder endt
Heerlick sijnen naem na sijn woort.
Godt is nimmermeer so verstoort,
Of sijnen toorn die elck doet schricken,
En vergaet gantsch seer haestelicken.

4   Maer sijn genaed’ end’ goedigheydt
Door ons gantsch leven hy uytspreydt:
Daerom het oock dickwijls geschiet
Dat wy ’s avonts hebben verdriet:
Maer als den dagh is opgestanden,
Komt ons oorsaeck van vreught voorhanden.

[p. 87]

[De Brune]

Dat de woestijn Kades beeft.
Godes stemme doet de hinden
Baeren, en het woud ontblooten.
⁺ Maer in zijn paleys of tempel,
Zeyt een yegelick hem eere.

4   God de Heer als richter zat,
Over d’eerste water-vloed;
Iae de Heere zit nu oock,
Als een Koninck eeuwighlick.
⁺ God de Heer zal zijnen volcke
Kloeckheid ende sterckte geven:
Iae de Heere zal met vrede
En met ruste zijn volck zeegh’nen!

+ 5

+ 6