Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXVIII. PSALM.

Davids Psalm.

1   ICk roep tot u, Heer, mijne rotze;
Houd u van my niet, als een doove.

[p. 82]

[Datheen]

Of anders soo moet ick nu wesen
Eenen mensche gantschlick gelijck,
Die men begraeft in dat aerdtrijck.

2   Wilt, Heer, verhooren al mijn klagen,
Als ick schreye, zijnde verslagen,
In u heyligh huys vol met eere:
Laet my met hen niet een zijn, Heere,
Die nergens in blijdschap ontfaen,
Dan in dat quaet dat sy begaen.

3   Sy spreken van vreed’ aller wegen,
Doch haer hert is tot quaet genegen,
Wilt hen na haer verdiensten geven,
End’ na haer meyningen daer neven,
Maeckt datse overkomen snel
Den loon harer boosdaden fel.

4   Om dat haer herten niet bemercken
Vwe heerlicke wonder-wercken,
End’ de kennisse gantsch niet achten
Vwer daden, Heer, vol van krachten:
Sy werden verworpen voortaen,
Sonder namaels meer op te staen.

5   Gelooft zy Godt, die mijn gebeden
Verhoort heeft na sijne goetheden:
Godt is mijn schilt ende borcht krachtigh,
Van hem komt mijn hulpe waerachtigh:
Dies moet mijn hert wesen verblijt,
End’ mijn mont hem singen altijdt.

6   Hy geeft mijn volck kracht om te strijden,
Sijnen Koningh hy t’allen tijden
Bewaert: dies laet ’t volck uwer erven
Vwen zegen, O Heer, verwerven:
Wilt hen brengen ter heerlickheydt,
End’ voeden in der eeuwigheydt.

[p. 83]

[De Brune]

En wilt van my niet stille wezen,
Op dat ick alzoo niet en werde
Geleken met alzulcken volck,
Dat in de kuyl daer neder-daelt.

⁺ 2   Hoort aen de stemme mijner smeeckingh,
Als ick u roep, en wilt mijn handen
Naer uwer heil’gheids spreeck-zael heffen.
En wilt my met de goddelooze,
Of met de werckers van onrecht,
Niet trecken of zoo sleypen heen:

⁺ 3   Die met haer naesten vrede spreken:
Maer boosheid isser in haer herte.
Wilt, Heer, hen naer haer’ wercken geven,
En naer de boosheid hares handels:
Gheeft haer nae harer handen werck,
En haer vergeldingh weder-keer’.

⁺ 4   Om dat zy op des Heeren daden,
Noch op de wercken zijner handen,
Gheen acht en slaen, zal hy z’ af-breken,
En hy en zal-ze niet op-bouwen.
⁺ De Heere zy ghelooft, want hy
De stemme mijner smeeckingh hoort.

5   De Heere is mijn schild, mijn sterckte,
Mijn herte heeft op hem vertrouwet:
En ick ben uyt mijn nood geholpen.
Dies springht mijn herte op van vreughde:
En daerom zal ick hem bely’en,
En loven met mijn bly-gezangh.

⁺ 6   De Heere is hun hare sterckte.
En hy is zelf de heilzaem sterckheid
Der overwinningh zijns gezalfden.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6