Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XXVII. PSALM.

Davids Psalm.

1   DE Heere is mijn licht, en mijn behoudingh:
Voor wien doch zoud’ ick wezen oyt bevreest?
De Heere is de sterckte van mijn leven,
Voor wien doch zoud’ ick wezen oyt verschrickt?
Wanneer de booze mijne weer-partien,
En die daer teghen my vyandigh zijn,
Heel nae by tot my quamen, om mijn vleesch
Te eten, stieten zy, en vielen neer.

⁺ 2   Of my al schoon een legher mocht beleg’ren,
Mijn hert en vreesde niet; of teghen my
Een krijgh op-stond: ick zal hier op vertrouwen.
Een zaecke hebb’ ick van den Heer begeert,
Die zal ick zoecken, dat ick woonen mocht,
All’ mijn leef-dagen, in des Heeren huys;

+ 2

[p. 80]

[Datheen]

Want als ick sal wesen beswaert met noot,
Ick sal daer verborgen zijn t’aller tijt,
End’ in een heymelick oort zijn bevrijt,
End’ daer na verhooght zijn in eeren groot.

Pause.

4   Godt doet my gaen met den hoofd’ opgeheven,
Vrymoedigh onder mijn vyanden al:
Dies wil ick hem lof, prijs end’ eere geven,
Met sangh in sijn huys ick hem loven sal.
Als ick u, Heer, bidde my doch verhoort,
Wilt mijn begeert genadelick verstaen,
In den noodt wilt mijn klachten nemen aen,
Ende zijt my barmhertigh na u woort.

5   Mijn hert heeft, Heer, gevoelt in allen hoecken
V woort, ’t welck my inwendigh aldus leert:
Beneerstight u om mijn aenschijn te soecken,
Ghy siet dat ick ’t gesocht heb end’ ge-eert
Keert doch van my niet, Heer, u aenschijn reyn,
In uwen toorn verstoot niet uwen knecht:
Ghy zijt, Heer, mijn hulper trouw end’ oprecht,
Verlaet my niet, Godt mijn Heylant alleyn.

6   Vader end’ Moeder hebben my verlaten,
Maer Godt bewaert my als een kint seer teer,
Ick ben seer benouwt door hen die my haten:
Dies leert my ingaen den rechten wegh, Heer.
All’ mijn vyanden soecken mijn verdriet,
Valsche tuygen staen op, der welcker mont
Niet dan onrecht en spreeckt tot aller stont,
Dies en geeft my in haren handen niet.

7   Had ghy my dien troost niet laten verwerven
Dat ick noch in dit leven soud’ ontfaen
’t Gebruyck uwer goederen voor mijn sterven:
Ick waer onder den last des drucks vergaen.
Daerom lanckmoediglick den Heer verwacht,
Zijt altijt wel getroost end’ onvertsaeght,
Godt sal eynd’lick u helpen die nu klaeght,
Verbeyt den Heer, op sijn toekomst hebt acht.