Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxvij. Psalm.

1   GOdt is mijn licht, ’t welck my leyt in sijn wegen,
En mijn heyl, voor wien sal ick zijn bevreest?
Hy is mijns levens kracht tot my genegen,
Voor wien sal ick schricken in dit tempeest?
Als my de boose deden overloop,
Ende sochten my te verslinden gaer,
Ick sagh dan mijn vyanden in ’t gevaer
Struyckelen en vallen al over hoop.

2   Al waer ’t dat my veel heyrkrachten omvingen,
Soo sal doch, Heer, mijn hert hen vreesen niet,
Kome die wil om my nu te bespringen,
Ick stae vast op Godt in al mijn verdriet.
Een dinck heb ick begeert, end’ tot den endt
Sal ick ’t oock begeeren, Heer, met ootmoet,
Dat ick in u Huys, daer ghy zijt bekent,
Mijn leven lanck blijve tot mijn behoet.

3   Op dat ick daer mach mercken en aenschouwen,
Heer, uwes huys seer schoone heerlickheydt,
End’ den Tempel vry zijnde van ’t benouwen
Wel mach alsins doorsien met vrolickheydt.

[p. 79]

[De Brune]

⁺ 6   Maer ick zal wand’len, Heer,
In mijn oprechtigheid.
Verlost my, en barmhertigh zijt.
⁺ Mijn voet staet op het effen.
Ick zal den Heere loven,
Ter plaetse der vergaederingh’.

+ 11

+ 12