Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxv. Psalm.

1   MYn hert heff’ ick tot u Heere,
Mijn hoop alleen op u staet,
Behoedt my doch voor oneere,
Die my wenscht mijn vyant quaet.
Sy werden, Heer, soo ’t betaemt,
Niet schaemroot die op u bouwen:
Maer sy sullen zijn beschaemt,
Die de Vrome hier benouwen.

2   Heer, wijst my doch uwe wegen
Die ghy wilt dat ick sal gaen:
Tot den selven maeckt genegen
My, en doet my die verstaen.
Leert end’ stiert my na u woort,
In uwe waerheydt gepresen:
Ghy zijt mijn hulp: dies nu voort
Wacht ick op u in dit wesen.

[p. 71]

[De Brune]

En die daer zuyver is van hert:
Die zijne ziel niet op en heft
Tot valscheid, noch en zweert bedrieghlick.

⁺ 3   Die zal den zeghen van de Heer,
En vruchten der gherechtigheid
Van God, de God zijns heils, ontfanghen.
Dat is ’t gheslachte van de gheen’,
Die naer hem vraghen; die daer steeds
Vw aenghezicht, ô Iacob, zoecken. Sela!

⁺ 4   Ghy poorten heft uw hoofden op:
Ghy eeuwig’ deuren heft u op,
Op dat de Vorst der eer in-trede.
Wie is doch deze Vorst der eer?
De sterck’, en die gheweldigh’ Heer,
De Heer geweldigh in den strijde.

⁺ 5   Ghy poorten heft uw hoofden op;
Ghy eeuwig’ deuren heft u op,
Op dat de Vorst der eer in-trede.
Wie is doch deze Vorst der eer?
’t Is d’Heere van des hemels heir:
Hy is de Koninck vol van eere. Sela!

+ 3

+ 4

+ 5