Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xxiiij. Psalm.

1   DE aerd’ is onses Godts voorwaer,
En wat sy begrijpt verr’ en naer,
Met den menschen daer in woonachtigh,
Hy heeft die op ’t Meyr vast gegrond,
Hy verrijckt die alsins in ’t rond,
Met veel schoone rivieren krachtigh.

2   Sijnen Bergh is een heyligh oort,
Wie sal daer op komen nu voort?
Wie sal daer woonen ende blijven?
Die sijn hert en handen heeft reyn,
Die de leugens haet groot end’ kleyn,
Noch geen meyneedt en soeckt te drijven.

[p. 69]

[De Brune]

Hy leydt en stiert my voorders in de sporen
Der gh’rechtigheid, en dat om zijns naems wille.

⁺ 2   Al gingh ick oock in ’t dal des doodes schaduw,
Geen quaed-of-ongheluck en zoud’ ick vreezen:
Want ghy met my, en by my zijt, ô Heere;
Vw roed’ en staf die zullen my vertroosten.
Ghy recht de tafel aen voor mijn ghezichte,
Oock teghen over mijne weer-partijders.

⁺ 3   Ghy zalft mijn hooft, en maeckt het vet met oly:
Mijn beker die is vol-end’-over-vloeyend:
Zoo dat de goedertierenheid en gunste
My al mijns levens daghen zal nae-volghen:
En ick zal, voor een langhen tijd van dagen,
In ’t huys van God de Heere blijven-woonen.

+ 2

+ 3