Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XIX. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.

1   DE hemels doen verhael
Van Godes eer, ’t gespan

[p. 52]

[Datheen]

d’Een dagh voor, d’ander naer,
Geeft getuyg’nis eenpaer,
Ons van Godt onsen Heere:
De nachten algemeen,
Steets volgend’ achter een,
Van Godts wijsheyt ons leeren.

2   Daer is voorwaer niemant,
Geen spraecke noch geen lant,
Daermen niet merckt end’ hoort
De leeringe seer schoon,
Die elck uyt ’s Hemels Throon
Ontfanght voort ende voort:
’s Hemels loop over al
Gaet met een groot geschal
Door de werelt in ’t ronde:
Godt daer in gemaeckt heeft
Een wooningh, die hy geeft
Der Sonnen t’aller stonde:

3   Daer uyt rijst sy seer klaer,
Als een Bruyd’gom eerbaer
Die uyt sijn kamer gaet,
Sy is als een sterck Helt
Die hem tot loopen stelt,
En daer van prijs ontfaet.
Sy loopt, en van d’een endt
Sy haer tot d’ander wendt
Des hoogen Hemels spoedigh,
Daer kan hem (soomen siet)
Ter wer’lt verbergen niet
Voor haer hitt’ overvloedigh.

Pause.

4   De Wet des Heeren doet
Dat hert in overvloet
Verblijt zijn end’ verheught:
Sijn getuyghnis gewis,
Den ongeleerden is
Een leeringh aller deught.
Heer uw’ geboden recht
Verquicken uwen knecht
End’ doen sijn hert verblijden:
Sy zijn louter end’ goet,

[p. 53]

[De Brune]

Vertelt zijn handen werck.
De dagh stort aen den dagh
Zijn spraeck, met overvloet.
De nacht toont aen den nacht
Verstand-en-wetenschap.
⁺ Geen spraecke, noch geen woord,
Of m’ hoort daer in haer stemme.
Haer snoer gaet over al
De aerd’; haer red’nen gaen
Tot aen des weerelts einde.

2   Hy heeft daer, voor de zon,
Een paviljoen gestelt.
⁺ Die, als een bruydegom,
Vyt haere kamer gaet:
Zy is blijd’, als een held,
Te loopen op het pad.
Haer op-komst (daer zy rijst)
Is van des hemels eind:
En tot des zelfs uyt-einden,
Is haren omme-loop:
En voor haer brandend’ hitt’,
En isser yets verborghen.

+ 2

+ 3

[p. 54]

[Datheen]

Die der blinden gemoet
Verlichten t’allen tijden.

5   De vreese Godts alleyn
Is suyver ende reyn,
End’ sal eeuwigh bestaen:
Sijn Rechten allegaer,
Zijn oprecht ende waer,
Die niet sullen vergaen.
Sy zijn beter dan gout
In ’t getal menighfout,
Ia dan gout uytgelesen.
Honigh is niet soo soet,
Noch Honigh-raten goet,
Als u woordt, Heer, gepresen.

6   Oock waer u knecht hem keert,
Hy werdt daer door geleert
Tot uwen dienst, O Heer:
Soo wie de selfde houdt
Van herten met eenvoudt,
Heeft grooten loon end’ eer.
Wie sal doch zijn den man
Die recht bemercken kan
Sijn feylen niet om gronden?
Maeckt my suyver end’ klaer
Van mijn gebreken swaer,
End’ mijn verborgen sonden.

7   Vwen knecht doch bewaert
Dat hy niet zy beswaert
Met moetwilligheydt quaet:
Dat sulcks niet over my
Heersche, maer dat ick zy
Reyn van sulck een misdaet.
Al wat ick spreken sal,
End’ mijn gedachten al,
Laet u, Heer, wel behagen:
Ia u, die mijn troost zijt,
Die my verlost altijt
Vyt al mijn quade dagen.
Paus.

[p. 55]

[De Brune]

⁺ 3   De Wet des Heeren is
Volmaeckt, bekeert de ziel.
’t Ghetuyghenisse Gods
Des Heeren is ghewis;
Die slechten wijsheid gheeft.
Wat God beveelt, is recht,
En maeckt het herte bly;
Iae Gods ghebod is rein,
De ooghen doende lichten.
⁺ Des Heeren vreez’ is rein,
Bestaend’ in eeuwigheid.
Gods rechten die zijn waerheid:

4   Gods rechten zijn te zaem
Rechtveerdigh, meer begeert,
Dan goud, jae veel fijn-goud:
Veel zoeter, als daer is
De honigh en zijn zeem.
⁺ Oock werd uw knecht, daer door,
Met klaerheid onder-richt.
In ’t houden van de zelf
Is grooten loon. Wie zoude
d’Afdwaelingh wel verstaen?
Maeckt my, ô Heere, rein,
Van ’t gheen daer is verborghen.

⁺ 5   Houd uwen knecht te ruggh’
Van hooghmoed; dat die niet
En heersche over my.
Dan zal ick gansch oprecht
En wel ghereinight zijn
Van veel weerspannigheids.
De red’nen mijnes monds,
t Gedachte van mijn hert,
Laet voor uw aenghezichte
Gansch wel-behaeghlick zijn:
Ghy die daer zijt mijn rotz,
En mijn verlosser, Heere.

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7