Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XVIII. PSALM.

Voor den Opper-zanghmeester. Davids Psalm, de knecht des Heeren, die de woorden dezes lieds tot den Heere gesproken heeft, ten dage, als hem de Heere, uyt de hand aller zijner vyanden en uyt Sauls hand, gereddet hadde.

1   ICk zal u hert’lick, ô Heer, mijne sterckte,
Lief hebben: God de Heere is mijn rotze,
En mijn borght, en die mijn uyt-helper is:
Mijn God, mijn rotz-steen, daer ick op betrouw:
⁺ Hy is mijn vaste schild, hy is den horen
Mijns heils, hy is mijn hooge toevlucht-plaetse.
Ick riep den Heer aen, die te prijzen is,

+ 1

[p. 46]

[Datheen]

Hy boogh de lucht, en daelde tot den volcken,
Onder sijn voeten waren duyster wolcken,
Hy sat op den windt, die hem krachtigh roert,
En hy werdt op sijn vleugelen gevoert.

j. Pause.
4   Duyster wolcken hem gantschelijck bedeckten,
End’ als een tente rontsom hem sy streckten:
Door sijnen glantz zijn oock de wolcken saen
Verdeelt, ende hebben haer opgedaen.
Hy heeft hagel end’ blixem toe-bereydet,
En in de lucht donderslagen gebreydet:
De hooghste Godt liet sijnen donder gaen,
End’ liet d’aerde met hagel end’ vyer slaen.

5   Met sijnen pijlen schoot hy de boos’ allen,
Veel blixems end’ anghst heeft hen overvallen
Door u dreygen end’ uwen stercken windt,
End’ uwen toorne, die ’t alles verslint,
Zijn de water-stroomen gedrooght in ’t ronde,
Ontdeckt was den aertbodem in den gronde,
Hy heeft my met sijn handt goedigh besocht,
End’ uyt dat diep water gesont gebrocht.

6   Hy verloste my van alle de scharen
Der vyanden, die my veel te sterck waren:
In noot hy my voor komt ende bystaet,
Ter rechter tijdt is Godt mijn toeverlaet.
Hy voerde my in ’t breyd’, ende versinde
Hoe hy my bewaerde, dien hy beminde:
Dies dede hy my na mijn vromigheydt,
Ende na mijner handen reynigheydt.

7   Want ick behielt altijdt des Heeren wegen
Sonder afwijcken, soo de vrome plegen:
Ick hielt sijn Wet, die ick hadde gehoort,
Sonder daer van te verwerpen een woort.
Soo dat my de Heer oprecht heeft bevonden,
In al mijn doen bewaerd’ ick my voor sonden,
Dies heeft my Godt na mijn eenvuldigheydt
Vergeven, end’ na mijn oprechtigheydt.

[p. 47]

[De Brune]

En wierd’ van mijne weer-partyen verlost.

2   Doods-banden hadden my rondom omvangen,
En beken Belials my oock verschrickten:
De banden van de hel om-ringhden my,
De stricken van de dood ontmoet’den my:
⁺ Als ’t my was bangh, riep ick den Heer, ick schreyde
Tot God; hy hoord’ uyt zijn paleys mijn stemme,
En mijn geroep quam voor hem in zijn oor’;
Doe daverd’ het, en d’aerde heeft gebeeft:

3   Der bergen gronden roerden met gedaver,
⁺ Om dat hy gram was: roock gingh uyt zijn neuze,
En uyt zijn mond quam een verteerend’ vier,
Daer van dat kolen raeckten in den brand.
Hy boogh den hemel, en hy daelde neder,
En donckerheid was onder zijne voeten;
En hy voer op een Cherub, ende vloogh,
En dreef daer heen op vleughels van den wind.

I. Pause.
⁺ 4   Hy stelde duysternis tot zijn verbergingh,
Zijn tente die was rondom hem geslagen,
En doncker-waters, wolcken van de lucht:
All’ zijne wolcken dreven daer zoo heen’,
Met hagel en vier-kolen, van den lichte,
Dat voor hem was; De Heere in den hemel
Die donderd’, end’ de Hooghste gaf van hem
Zijn stem, met hagel, ende kolen viers.

⁺ 5   Hy zond zijn pijlen, en verstroyd’ haer alle:
De blixems hy vermeerd’, en deed’ haer beven;
De water-kolcken wierden zelfs gezien:
De water-gronden wierden, Heer, ontdeckt,
Van uw gescheld, van ’t blazen uwer neuze.
Hy zond van hoogh, trock my uyt groote waet’ren:
⁺ Hy maeckte my van mijnen vyand vry,
Die sterck was, en van die my haet toe-droegh.

6   Om dat zy my al veel te machtigh waeren:
Zy waren my gekomen voor, ten daghe
Mijns onghevals: maer d’Heer was my een staf:
ij. Pause.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 48]

[Datheen]

8   Voorwaer, Heer, ghy die mijn doen kent alleyne:
Ghy zijt den goeden goet, en reyn den reyne,
Den oprechten zijt ghy, O Heer, oprecht,
End’ keert u af van den verkeerden knecht.
Den ootmoedigen bewaert ghy seer goedigh,
Ghy maeckt oock haest de stout’ oogen bemoedigh,
Mijn gesicht hebt ghy verlicht, Heer vermaert,
In duysterheydt hebt ghy my wel verklaert.

9   Door u kracht heb ick dat krijghsvolck verslagen,
End’ spring’ over den muyr sonder vertsagen,
Ons Godt is bevonden oprecht end’ goet,
Sijn woordt is geloutert in des vyers gloet.
Hy is des menschen een schilt in ’t benouwen,
Ia den genen die op hem vast betrouwen.
Waer isser een Godt sonder onsen Heer,
End’ sonder hem eenige sterckte meer?

10   Godt wapent my met sterckheyt seer vrymoedigh
End’ maeckt mijn wegen seker en voorspoedigh:
Hy maeckt my gelijck de Herten zijn t’saem,
Om de bergen op te klimmen bequaem.
En hy leert mijn handen oock krachtigh strijden,
Dat mijnen arm kan spannen t’allen tijden
Den stalen boogh, hy is mijn heyl, mijn schilt
Die in den noot my onderhouden wilt.

11   V goetheydt daer ick op hoop al mijn leven,
Heeft my nu meer dan oyt te voor verheven,
Ghy maeckt den wegh onder mijn voeten slecht,
Op dat, Heer, niet en struyckel uwen knecht.
Mijn vyanden kan ick grijpen end’ jagen,
Tot datse vernielt zijn door vele plagen.
Ick slase datse niet konnen bestaen,
Maer ter schanden onder mijn voeten gaen.

iij. Pause.
12   Ghy rustet my tot den strijt, Heer, doorluchtigh,
Ghy maeckt mijn vyanden alle velt-vluchtigh,
Ghy breeckt oock met een al haer groote kracht,
Door my werden sy tot den val gebracht.

[p. 49]

[De Brune]

Hy trock my uyt in ruymt’, hy vrijde my:
Want hy aen my een welbehagen hadde.
De Heer vergolde my, nae mijn’ gerechtheid,
Hy gaf my, nae mijn handen reinigheid:
⁺ Want ick behoud’ de wegen van den Heer:

7   ’k En ben van God niet godloos af-geweken:
Want voor my waren alle zijne rechten:
En zijn inzettingh’ deed’ ick van my niet:
Maer ick was voor hem, gansch en heel oprecht:
En wachte my voor mijne ongherechtheid:
Zoo gaf de Heere aen my wederomme,
Nae mijn gherechtheid; nae de reinigheid
Van mijne handen, voor zijn aenghezicht.

II. Pause.
⁺ 8   Ghy houd u by den goeden goedertieren,
En by d’oprechten houd ghy u oprechte,
Ghy houd u by den reinen klaer en rein,
En by verkeerden houd ghy u verdraeyt.
Want ghy verlost ’t bedruckte volck, ô Heere:
Maer ghy vernedert oock verheven ooghen.
Ghy doet mijn lampe lichten, Heer, mijn God
Die maeckt dat mijne duysternis op-klaert.

⁺ 9   Ick loope met u dwers door eene bende;
En met mijn God zoo springh’ ick over mueren.
Gods wegh is heel: des Heeren reden is
Doorloutert: hy is allen als een schild,
Dewelcke op hem vastelick betrouwen;
Want wie is God, behalven God de Heere?
En wie een rotz, dan onze God alleen?
⁺ ’t Is God, die my met sterckt’ en kracht om-gordt.

10   En hy maeckt mijnen wegh volkomen effen:
Hy maeckt mijn voeten, even als der hinden:
Hy is ’t, die my op mijne hooghten stelt:
Hy onderwijst mijn handen tot den strijd:
Zoo dat een staelen boghe met mijn armen
Verbroken wert: oock hebt ghy my gegeven
⁺ Den schild uws heils: uw rechterhand my stut,
En uw zachtmoedigheid die maeckt my groot.

11   Ghy doet mijn voetstap onder my verruymen:

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 50]

[Datheen]

Sy roepen ja oock tot Godt, soo sy meenen,
Die hen geen troost noch hulpe wil verleenen:
Als stof end’ slijck dat op der straten leyt,
Hebb’ ickse verjaeght en verstroyt in ’t breyt.

13   Van ’t oproerigh volck vrijt ghy my met eere,
End’ ghy maeckt my over veel volcks een heere:
Want dat volck dat my noyt en heeft bekent,
Heeft hem van selfs tot mijnen dienst gewent.
Veel vreemde (zijnde door vreese gedreven)
Geveynsdelick hen tot mijnen dienst geven:
Veel hebben in haer sloten vast gebeeft,
Alsmen hen van mijn kracht gesproken heeft.

14   Mijn Godt leeft, die my sterck maeckt en gheduldigh,
Hy is mijn heyl, prijs weert seer menighvuldigh,
Die my sterckheyt om my te wreken geeft,
En doet dat ’t volck vreed’lick onder my leeft:
Hy doet dat mijn vyanden my niet schaden,
End’ verhooght my boven al die my smaden,
Hy verlost my, door sijn genade groot,
Van der stouten gewelt end’ wederstoot.

15   Daerom, Heer, sal ick u met lofsangh prijsen,
Onder vreemde sal ick u eer bewijsen:
Ia u, Heer, die met een heerlick gewelt
Vwen Koningh wel bewaert hebt in ’t velt:
Die David den Gesalfden seer weldadigh
End’ sijn kind’ren altijt wilt zijn genadigh.