Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XVII. PSALM.

Davids ghebed.

1   HOort, Heere, mijn gerechtigheid;
Merckt op mijn schreyen, hoort mijn bede,
Met lippen zonder ergh gesproken.
Laet van voor u mijn recht uyt-gaen,
Vw ooghen billighe’en aenschouwen.

[p. 42]

[Datheen]

3   Maeckt mijn voetpaden vast, O Godt,
Op dat ick mach gaen in uw’ wegen,
Sonder te zijn voortaen genegen
Tot afwijcken van u gebodt.
Ghy hebt dickwijls, O Heer, vernomen
Mijn gebeden in mijn ellendt,
Dies bidd’ ick tot my u nu wendt,
End’ laet mijn smeecken tot u komen.

Pause.

4   Toont heerlick uw’ goetheydt voortaen,
Ghy die bewaert in dat benouwen,
Alle die vast op u betrouwen,
Tegen hen die u wederstaen.
Deckt my doch, Heer, niet om verhoogen,
Met uw’ vleug’len, na uwen aert,
Dat ick soo wel mach zijn bewaert
Als de appel is eener oogen.

5   Op dat ick alsoo mach ontgaen
Hen die my soo wreedelick quellen,
End’ my met haer netten omstellen,
Om mijn ziel te verstricken saen.
Sy zijn seer vet, niet om verstrangen:
Opgeblasen met hooghmoet fel:
Sy volgen my, end’ loeren snel
(Soo’t konde zijn) om my te vangen.

6   Een isser sonderlick vol pracht,
Als een Leeuw die den roof na jaget:
Als een jonge Leeuw onvertsaget,
Die in den kuyl op den roof wacht.
Maeckt u op, Heer, werpt dien te gronde,
Vyt sijn handen mijn ziele weert,
Die u dient als een seer scherp sweert,
My tot straffe, tot deser stonde.

7   Van hen die uwe roeden zijn,
Bevrijdt my: die met herten kleven

[p. 43]

[De Brune]

⁺ Ghy hebt mijn herte, Heer, beproeft,
Ghy hebt het in den nacht bezocht,
Hebt my getoetst, en niet ghevonden.

2   Het gene dat ick hebb’ gedacht,
En zal mijn mond niet over-treden.
Aengaende het bedrijf der menschen,
Ick hebbe my, nae ’t woord uws monds,
Gewacht, voor des in-brekers paden:
⁺ Ick hebb’ mijn ganghen in uw spoor
Gehouden ende vast ghestelt,
Op dat mijn treden niet en wanckten.

3   Ick roep u, God, om dat ghy my
Verhoort: neyght tot my uwe oore:
Hoort en verhoort doch mijne reden: Pause.
⁺ Maeckt uw weldaeden wonderbaer:
Ghy die haer, die op u betrouwen,
Met uwe rechterhand verlost,
Van haer, die teghen hen opstaen.
Bewaert my, als het zwart der ooghe.

⁺ 4   Verberght my, met de schaduw’, Heer,
Van uwe vleugh’len, voor ’t ghezichte
Der goddelooz die my verwoesten:
Van dood-vyanden, welcke my
Om-cingh’len: en die in haer reuzel
Zich sluyten: die met haren mond
Stout-spreken, in hoovaerdigheid;
Die onze treden nu om-ringhen.

5   Haer ooghen zetten zy op ons,
En bucken zich ter aerden neder.
⁺ Hy is gelijck een leeuw, die ’t rooven
Behaeght: gelijck een jonghe leeuw,
Neer-zittend’ in verborghen’ plaetsen.
Staet op, Heer, komt zijn aenzicht voor,

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 44]

[Datheen]

In d’aerd’, end’ daerom alleyn leven
Om rijck te werden sonder pijn.
Ghy maecktse sat ende voorspoedigh,
Haer kinderen zijn oock seer rijck,
De kindts kind’ren zijn hen gelijck,
End’ laten goet na overvloedigh.

8   Ick sal noch aensien u aenschijn,
End’ reyn staen voor u, Heer gepresen,
End’ na u beelt opgeweckt wesen,
Dan sal ick oock recht verzaedt zijn.