Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XIV. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester.

1   DE dwaes zeyt in zijn hert; Daer is geen God.
Zy brengen het verderf, en maken ’t grouwlick,
Met haer bedrijf: en niemand doet dat goed is.

[p. 36]

[Datheen]

3   Alles gemerckt, hy vint dats’ in ’t gemeen
Al afwijcken, en gaen op boose wegen:
Sy zijn grouw’lick, ja tot quaet gantsch genegen,
Die wat goets werckt, en is onder hen geen,
Ia niet tot een.

4   Zijn dan de boose soo dwaes al te saem,
Datse niet dan quaet doen sonder afkeeren?
Die mijn arm volck als dat broot gantsch verteeren,
End’ zijn om t’aenroepen des Heeren Naem,
Seer onbequaem.

5   Sy sullen hen verwonderen voorwaer,
Als sy haest beanghst zijnde sullen beven:
Want Godt wiens goetheydt seer hoogh is verheven
Is met den vromen die hem voor end’ naer,
Lief heeft eenpaer.

6   Ghy mensch ongeluckigh, dit doch verstaet,
Ghy die bespot ’t voornemen van den vromen,
’t Welck Godt in sijn hert goedighlick laet komen,
Die alleen is den vromen toeverlaet,
Dien ghy versmaet.

7   Och dat de hulp over Israel, Heer,
Quam uyt Zyon, en dat Godt uyt ’t verlangen,
Wilde verlossen sijn arm volck gevangen,
Israel en Iacob souden in eer,
Verblijt zijn seer.