Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xiiij. Psalm.

1   DE dwaes die spreeckt in sijn herte seer quaet,
Daer is geen Godt, en hy verwoest met desen,
Sijn leven gantsch door sijn grouwelick wesen,
Daer is niet een die met woordt of de daet,
Wat goets begaet.

2   Godt des Hemels de werelt oversiet,
Ende bemerckt de menschen in den lande,
Of daer een is, die met goeden verstande,
Om Godts goetheydt te soecken in ’t verdriet
Hem doch bevliet.

[p. 35]

[De Brune]

Vergheten in der eeuwigheid?
Hoe langh zult ghy uw aenghezichte
⁺ Voor my verberghen? Heer, hoe langhe
Zal ick met mijne ziel beraen?

2   By daghe, droefheid in mijn hert.
Hoe langhe zal mijn vyand zijn
⁺ Hoogh boven my? Mijn God, en Heere,
Aenschouwt, hoort my, verlicht mijn oogen,
Dat ick niet in den dood ontslaep’.

⁺ 3   Op dat mijn vyand niet en zeggh’,
Ick hebb’ hem al te sterck gheweest:
En op dat mijne weer-partyen
Van vrolickheid niet op en springhen,
VVanneer dat ick eens wanck’len zou.

⁺ 4   Maer ick vertrouwe, ô mijn God,
Op uwe goedertierenheid.
Mijn hert zal in uw heil verheughen.
Ick zal den Heere lof-zangh zinghen,
Om dat hy my heeft wel ghedaen.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5