Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

X. PSALM.

1   WAerom, ô Heere, staet ghy dus van verr’,
En berght ghy u in tijden van verdriet ?
De goddeloos’ vervolght, met hitsigheid,
In grooten hooghmoet den verdruckten mensch:
Laet haer in haer bedachte slimmigheid
⁺ Gegrepen worden: want de goddelooze
Beroemt zich over ’t wenschen zijner ziele:

+ 2

[p. 28]

[Datheen]

In sijn herte spreeckt hy en denckt met vliet:
Niemant en kan my krencken noch beschaden,
Nimmermeer sal ick met noodt zijn beladen.

4   Met vloecken, valscheydt, en bedrogh seer groot
Is sijnen boosen mont vol t’aller tijdt:
Sijn tonge maeckt moeyt, arbeydt in de noot,
In schaden swaer te doen, hy hem verblijdt.
Als een moorder op ’t velt loert hy vol nijdt,
Om heymelick den Vromen te verworgen,
Hy bespiet oock den armen in ’t verborgen.

Pause.

5   Hy loert heymelick, gelijck een leeuw fel
In den kuyl doet, die op een schaepken wacht,
Om te vangen end’ te verworgen snel
Den vromen, die hy heeft in strick gebracht.
Geveynsdelick houdt hy hem dagh en nacht,
Maer met dien schijn druckt hy sonder ontfarmen
Ende verderft met groot gewelt veel armen.

6   Boven dien spreeckt hy in ’t hert seer onvroet
Dat Godt op dees’ dingen geen achtingh heeft,
Maer dat hy sijn oogen gantsch’lick toe doet,
Ia dat hy hier van geen kennisse heeft.
Staet op, Heer, verheft u, toont dat ghy leeft,
Siet doch hier in, Heer, en wilt niet vergeten
Hen die in anghst end’ ellendt zijn geseten.

7   Waerom werdt Godt van den boosen vol pracht
Gelastert? die daer spreeckt in ’t herte blent,
Dat ghy op sijn doen gantschelick niet acht,
Daer ghy ’t doch siet, het is u al bekent.
Tot den handel der armen ghy u went,
Daerom staen sy op u tot allen stonden,
Die een helper der weeskens zijt bevonden.

8   Breeckt de kracht, en den arm vol van gewelt,
Der Godtloosen, ende besoeckt seer haest
Haer boosheydt, en hen die voor oogen stelt,
Op datse vergaen end’ werden verbaest.
Dan sult ghy Heer (ofschoon de boose raest)
Heerschen als Koningh, end’ uyt uwen landen,
Werden geroeyt al de schalcken met schanden.

[p. 29]

[De Brune]

2   Den vrecken zeghent hy, en vloeckt den Heer.
De goddelooz’ ghelijck hy zijnen neuz’
Om hooghe steeckt, en onder-zoeckt hy niet:
Al zijn gedachten zijn, daer is geen God:
Zijn weghen maecken t’allen tijde smert.
⁺ Heer uw oordeelen zijn voor hem een hooghte.
Al die hem teghen zijn, daer blaest hy over.

3   Ick zal niet wancken, zeyt hy in zijn hert:
Want ick zal, van geslachte tot geslacht,
⁺ In geen quaed zijn: zijn mond is vol van vloeck,
En van bedriegeryen, ende list:
Onrecht en moeyt’ is onder zijne tongh:
Hy zit in d’achterlaghen van de hoeven:
En doodt den schuldeloozen in de hoecken.

4   Zijn oogen bergen zich voor d’armen man: Pause.
⁺ Hy loert-met-list in een verborghen plaets.
Als een leeuw in zijn hol: hy loert en spiet,
Op dat hy d’onder-druckten rooven zou.
Hy rooft den onder-druckten als hy hem
Treckt in zijn net: hy duyckt, zich neder-buygend’:
En d’armen hoop valt in zijn stercke pooten.

⁺ 5   God heeft ’t vergeten, zeyt hy in zijn hert,
Hy heeft zijn aenghezichte af-gewend:
En hy en ziet niet in der eeuwigheid.
Staet op, ô Heere God, heft op uw hand:
Vergeet d’ellendigh’ en zachtmoedigh’ niet.
⁺ Waerom is ’t dat de godlooz’ Gode lastert?
Zeyt in zijn herte, ghy en zult niet zoecken?

6   Ghy ziet het, want ghy merckt moeyt’ en verdriet;
Op datmen ’t in uw handen gheven zou.
De arme die verlaet zich heel op u.
Ghy zijt een helper van de weez’ geweest.
⁺ Breeckt doch der godlooz’ en der boozen arm:
Zoeckt zijne godloosheid, tot buyten vindingh.
De Heer is eeuwighlick en altoos Koninck.

7   De Heid’nen die zijn uyt zijn land vergaen.
⁺ Heer, ghy hebt die zachtmoedigh zijn, verhoort

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

[p. 30]

[Datheen]

9   Ghy sult, O Heer, hooren genadelick
Vwes volcks stem, dat in elent verflouwt,
En verstercken met troost gestadelick,
Hoort doch ’t gebedt des volcks dat u vertrouwt,
Den weduwen en weesen seer benouwt,
Doet recht dat de boose hen niet en quellen,
En daer tegen hen nu voort niet meer stellen.