Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den x. Psalm.

1   HOe komt dat ghy, Heer, wijckt van ons soo wijt,
Ende bedeckt u aengesicht soo gaer?
Verberght ghy u om ons tot aller tijt
Te vergeten oock in den noot soo swaer?
In hooghmoet branden de boose voorwaer,
Sy plagen den armen man seer mispresen,
Laets’ in haer listen selfs gevangen wesen.

2   Want de boose beroemt hem met hooghmoet,
Dat hy sal hebben sijnen lust met een,
Den gierigen, die daer versamelt ’t goet,
Hy seer prijst end’ lastert Godt in ’t gemeen.
Stoutelick veracht hy hem by groot en kleen,
De hooft-som is aller sijner gedachten,
Dat Godt niet is: dien hy soo derf verachten.

3   Al wat hy doet, streckt hem stedes tot quaedt,
Vwe gerichten en bedenckt hy niet.
Met sijn vyandt hy vermeten omgaet,
End’ meynt dien om te werpen als een riet.

[p. 27]

[De Brune]

Haer voet is in het net gevanghen,
Het welcke zy verborgen hadden.

III. Pause.
⁺ 13   De Heere is bekent ghemaeckt:
Hy heeft zijn oordeel uyt-gevoert:
De godloos’ is verstrickt gheworden,
In ’t werck van zijne eigen handen.

⁺ 14   De godd’loos’ keeren naer de hel,
All’ Heid’nen die vergeten God.
⁺ VVant die behoeftigh zijn en zullen
Niet tot den eind’ vergeten worden:

15   ’t Verwachten van die zijn bedruckt,
En zal niet voor altoos vergaen.
⁺ Staet op, ô Heere, dat de mensche
Zich niet en kome sterck te maecken.

16   Laet d’Heidens voor uw aengezicht
⁺ Geoordeelt zijn. Stelt vreez’ in haer,
O Heere, laet de Heidens weten,
Dat zy niet zijn als zwacke menschen. Sela!

+ 16

+ 17

+ 18

+ 19

+ 20