Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den ix. Psalm.

1   HEer ick wil u uyt ’s herten gront
Prijsen en over al doen kondt,
Vw’ wonderen in allen wijcken,
Die niet en zijn om vergelijcken.

2   In u wil ick wesen verblijdt,
Dat is mijn vreught tot deser tijdt,
Vwen naem schoon wil ick oock prijsen,
End’ u met lof-sangh eer bewijsen.

3   Om dat door uwe groote macht,
Mijn vyant wijckt en vlied met kracht,
En dat hy neder light geslagen,
Door u aenschijn swaer om verdragen.

4   Ghy zijt soo goet in desen stant,
Dat ghy mijn saeck neemt by der hant:
Ghy sit tot mijn hulpe volveerdigh,
Op den stoel als Rechter rechtveerdigh.

5   Mijn vyanden hebt ghy verdaen,
End’ de boos’ al haest doen vergaen,
Ghy hebt haer gedachtenis prachtigh,
Te niet gedaen door uw’ hant krachtigh.

j. Pause.
6   Wel aen ghy loos mensch wel bekent,
Hebt ghy u voornemen vol-ent?
End’ vernielt ons steden verheven?
Is haren naem gantsch t’onderbleven?
Pause.

[p. 23]

[De Brune]

⁺ 4   Ghy hebt hem, Heer, gemaeckt een weinigh minder,
Dan d’Eng’len; ghy hebt hem gekroont met eere,
⁺ En heerlickheid: ghy doet hem over ’t werck
Van uwe handen heerschen-en-gebien.

5   Ghy hebt, Heer, alles onder zijne voeten
⁺ Gestelt, de schapen-geiten ende ossen;
Die alle, oock de dieren van het veld,
⁺ En al ’t ghevoghelt van de hemels-lucht.

6   Iae oock de visschen van de grote zeë:
Het geen de paden van de zeen door-wandelt.
⁺ Hoe heerelick, ô Heere, onze Heer,
Is uwen naeme op de gansche aerd’!

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9