Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

VII. PSALM.

Davids Schiggajon, dat hy den Heere ghezonghen heeft, over de woorden van Cusch, den zone van Iemini.

1   OP u, Heer, mijn God, ick betrouwe:
Verlost my van al mijn vervolghers,
En reddet my; dat hy mijn ziel
Niet roof, als een verscheurend’ Leeuw;
En datter niemand haer verlosse.

[p. 18]

[Datheen]

3   Soo moet mijn vyandt my na-jagen,
Van hem werd’ ick neder-geslagen,
Hy brenghe mijn leven te niet,
End’ mijn eere daermen op siet.
Staet op, Heer, wilt opstaen in eeren,
Vwen toorn tegen hen wilt keeren
Die my haten, helpt my gelijck
Aen dat beloofde Koninghrijck.

4   Dat volck kome met grooten hoopen
Tot uwer Majesteyt geloopen:
End’ op dat wy ons recht ontfaen,
Wilt op uwen Rechter-stoel gaen.
Daer sult ghy des volcks Rechter wesen,
End’ sult (Heer, mijn toevlucht gepresen)
My na mijne gerechtigheydt
Rechten, end’ na mijn vromigheyt.

Pause.
5   Van der boosheyt wilt een eynd’ maken
Der boosen, end’ neemt aen die saken
Der vromer, ghy die t’aller stondt
Elcks hert ende nieren doorgront.
Godt is mijn schilt end’ mijn borcht krachtigh,
Op hem is ’t dat ick hoop’ aendachtigh,
Die de vrome helpt end’ behoet,
Ende die overwinnen doet.

6   Godt is een oprecht Rechter machtigh,
Des vromen mans die hem valt klachtigh,
Hy is oock die Rechter bekent,
Die hem vertoornen sonder endt.
Is ’t dat hy die my soeckt t’onteeren
Niet wilt afstaen, noch hem bekeeren,
Godt sal scherpen sijn sweert seer fel,
End’ schieten met den boge snel.

7   Van nu heeft bereyt Godt almachtigh,
Doodtlick geschut, end’ wapen krachtigh,
Hy maeckt pijlen ter straff’ bequaem,
Der gener die my haten t’saem.
Een ander heeft quaet in sijn sinnen,
Hy is swanger met onrecht binnen:
Dies sal hy baren anders niet
Dan enckel leugen met verdriet.

[p. 19]

[De Brune]

⁺ Indien ick dat gedaen hebb’, Heere,
Mijn God, indiender yet onrecht
Van binnen in mijn handen is:

2   Indien ick quaed vergolden hebbe
Aen hem, die vrede met my hadde;
Iae zoo ick hem niet hebb’ gered,
Die my benauwt heeft zonder re’en;
⁺ Dat dan de vyand mijne ziele
Vervolge, ende achterhaele;
Vertre’ mijn leven langhst der aerd;
En leggh mijn eere in het stof. Sela!

3   Staet op, Heer, recht in uwen toorne,
Om mijn benauwers grimmigheden:
Waeck op, en wendet u tot my.
Ghy hebt ’t gericht verordineert.
⁺ Zoo zal de schaere van de volcken
Om u zijn, ende u omringen.
Keert boven haer dan in de hooght.
De Heere zal het volck recht doen.

4   Richt my, nae mijn gerechtheid, Heere,
En nae d’oprechtheid, die ick hebbe; Pause.
⁺ Laet ’t quaed der godloos’ t’einde zijn.
Maer ghy, ô ghy rechtveerdigh God,
Die herten ende nieren proevet,
Doet doch den vromen vast beklijven.
Mijn schild-en-scherrem is by God,
Behouder van d’oprecht van hert’.

⁺ 5   God die is een rechtveerdigh richter,
Een God, die alle daghe torent.
Indien hy niet en wert bekeert,
Zoo maeckt hy zijn zweerd scherp en glad,
Hy spant zijn boogh, en maeckt hem reede.
⁺ Hy heeft dood’-wapens zich bereydet;

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 20]

[Datheen]

8   Om eenen diepen put te graven
Sietmen hem neerstelicken slaven:
Maer in den put sal hy vergaen,
Dien hy my te graven vanght aen.
Dat quaet dat hy heeft voor-genomen
My te doen, sal op sijn hooft komen:
Ia ’t quaet dat hy doet over al,
Op sijnen kop haest vallen sal.

9   Dies mijn hert Godt daerom nu prijset,
Dat hy gerechtigheydt bewijset:
End’ soo langh als ick leve vry,
Sal ick den Heere singen bly.