Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

VI. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth, op de Scheminit.

1   EN straft my niet, in toorne;
Kastijdt my niet, ô Heere,
In uwe grimmigheid.
⁺ Zijt my ghenadigh, Heere:
Want ick ben zwack gheworden.
Wilt my ghenezen, Heer.

⁺ 2   Want mijne beend’ren schricken,
Mijn ziel oock zeer verschrickt is.
En ghy, ô Heer, hoe langh?
⁺ Keert weder, redt mijn ziele,
Wilt my verlossen, Heere,
Om uwer goedheids will’.

⁺ 3   Want in de dood en is’er
Van u geen heugenisse.
Wie zeght u lof, in ’t graf?
⁺ Ick ben vermoeyt van zuchten:
Ick doe mijn bedde zwemmen,
Deurgaens den ganschen nacht.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 16]

[Datheen]

7   Mijn gedaente met allen
Is nu, Heer, gantsch vervallen
Door ghedurigh gheklagh;
Om dat aen allen zijden
Mijn vyanden verblijden
Voor my met groot ghelagh.

8   Ghy boose wilt nu wijcken,
Ghy wreede desgelijcken
Vertreckt nu haest van hier:
Godt heeft mijn treurigh klagen,
Na sijn goet wel-behagen,
Verhoort seer goedertier.

9   Godt en wilt niet verachten
Mijn gebedt, noch mijn klachten,
Maer hoort my t’sijner eer:
Mijn beden hem beweghen,
Ick hebb’ van hem verkregen
Mijn begeerten, end’ meer.

10   Daerom zijn nu met schanden
Beswaert all’ mijn vyanden,
Verbaest zijn sy gewis:
Te rugg’ moeten sy keeren
Met schaemten end’ oneeren,
Want my Godt soo goedt is.