Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den vj. Psalm.

1   WIlt my niet straffen, Heere,
Die misdaen hebb’ soo seere,
In eenen grammen sin,
In uwen toorn vervaerlick,
Kastijdt my niet soo swaerlick
Als ick wel weerdigh bin.

2   Maer wilt u, Heer, ontfarmen,
End’ over my erbarmen,
Ick ben seer swack altijdt,
Wilt my gesontheydt geven,
Want mijn ziel end’ lijf beven
In desen mijnen strijdt.

3   Mijn geest hem oock ontstellet,
Swaer verschricken my quellet,
Vreese maeckt my onvro:
O Heere hoogh gepresen,
Hoe lange sal ’t noch wesen
Dat ick moet blijven soo?

4   Ach wilt u tot my keeren,
Wilt oock van my doch weeren
Dees benautheyt niet kleyn,
Seer groot zijn mijn misdaden,
Maer uyt louter genaden
Maeckt my, Heer, daer van reyn.

5   Want in de doot seer wreede,
Wie is ’t die daer verbreede
V lof en eer bequaem?
Niemant sal in der Hellen
Vwen prijs schoon vertellen,
Noch dancken uwen naem.

6   Ick ben moed’ end’ verslagen
Van gantsch den nacht te klagen,
Ick doe swemmen voorwaer
Mijn bedde met mijn weenen,
End’ mijn leger met eenen
In mijn tranen eenpaer.

[p. 15]

[De Brune]

⁺ 9   Want ghy zult, Heere, zegen geven,
Den genen, die rechtveerdigh is.
Ghy zult hem met goedgunstigheidt
Gelijckerwijs als met een stercke
Rondasse kroonen.

+ 12