Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 4]

[Datheen]

Den ij. Psalm.

1   WAerom raest dat volck met sulcken hooghmoet?
Waerom komen de Heydenen te samen?
Wat is ’t dat haer vergeefs soo woeden doet?
En raedtslaen van dingen die niet betamen?
De Koningen hen te samen verbinden,
De Voornaemst’ all’ zijn oock daer toe bedacht,
Godt te bestrijden sy hen onderwinden,
En sijnen Gesalfden met grooter macht.

2   Sy spreken t’saem: Laet ons breken met een
Haer banden al, daer med’ sy ons verstricken,
En ’t jock dats’ ons hart opleggen gemeen,
Laet ons verwerpen end’ breken in sticken.
Maer Godt, die den Hemel bewoont gepresen,
Salse belacchen: want haer doen hy siet,
Haer opstel sal van hem bespottet wesen:
Want het is ydel, end’ Godt achtet niet.

3   Hy sals’ aenspreken elck by sijnen naem,
In sijn gramschap, die groot’licks is te vruchten:
Hy salse verbaest maeken al te saem,
In sijn toornigheydt, die seer is te duchten,
End’ sal spreken: Ghy Koningen wilt hooren,
Van waer komt u desen raedtslagh soo ergh?
Ick hebb’ mijn Koningh gesalft end’ verkoren,
Over Syon mijnen heyligen Bergh.

Pause.

4   End’ ick sijn Koningh van hem toe-bereydt,
Sal Godts oordeel spreken voor yeders ooren,
’t Welck is, dat hy my klaerlick heeft geseydt;
Ghy zijt mijn Soon, huyden van my geboren.
Begeert van my, ick sal u t’eener erven,
Veel volckeren haest maecken onderdaen:
Een alsulck Rijck sult ghy van my verwerven,
Dat tot den eynde des aerdtrijcks sal gaen.

5   Ghy sult dragen eenen yseren staf,
Om die al te dwingen dats’ u doen eere:
Ghy sults’ in den windt verstroyen als kaf,
End’ morselen als een aerden vat teere.
Dies ghy Koningen end’ Vorsten der aerden,
Wilt mijn onderwijs met herten ontfaen:

[p. 5]

[De Brune]

II. PSALM.

1   WAerom is ’t dat de Heidens rotten t’saem,
En dat de volcken ydelheid bedencken?
De Koningen der aerden zijn ghezet;
De Vorsten die beraeden met malkander,
Zoo teghen God, als teghen zijn ghezalfden:
⁺ En zeggen, Laet ons hare banden heel
Verscheuren, en haer touwen van ons werpen.
Die in den hemel woont, die lacht’er om.

2   De Heere lacht, en drijft met haer den spot.
⁺ Dan zal hy tot haer in zijn toren spreken,
En haer verschricken in zijn grimmigheid.
Ick hebbe mijnen Koningh, over Sion,
’t Geberghte mijner heiligheid, gezalvet.
Ick zal verhaelen van dat groot besluyt. Pause.
⁺ De Heer heeft my gezeit, ghy zijt mijn zone,
Op heden hebb’ ick u gegenereert.

3   Eischt van my, en ick zal u, tot een erf,
De Heidens geven en die uitter-einden
Der aerden, tot uw erffelick bezit.
⁺ Ghy zult-ze, met een ys’ren staf, verpletten;

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 6]

[Datheen]

End’ ghy Rechters, wilt met ootmoet aenvaerden
’t Goet vermaen dat u van my werdt gedaen.

6   Dient Godt met kinderlicke vreese goet,
Vreest sijn gramschap en soeckt hem te behagen,
Verblijdt u, end’ beeft voor hem met ootmoet,
Siet dat ghy hem geen oorsaeck geeft te klagen.
Kusset den Soon dien hy u heeft gesonden,
Dat hy niet gram zy over uwe daet,
Op dat ghy haest te saem niet werdt verslonden,
En in uwen wegh niet schricklick vergaet.

7   Want sijn gramschap ontsteeckt seer haest, en brant,
Gelijck een vyer, alsmen daer op niet achtet:
Och hoe saligh is hy in sulcken stant,
Die hem vertrouwt, en op sijn goetheydt wachtet.