Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 345]

Roevros
Valkenburgs

De grond ies wiet, de daker wiet,
De buim woa nog get louf aa ziet,
Sjtoont zilverig te druime,
De roevros* geuf aan blaar en tek,
Aan muurkes, kaanjel, vanesjtek,
Sjoan zilver-wiette zuime.

Den appelboum dao in den hoof,
Dae diet jaor gaar gein vröchte goof,
En gans ies aafgesjtorve,
Haed wie de roevros häöm verseert,
En sjuus aan häöm väöl zörg sjpendeert
Weer nuuje glans verworve.

De graaf ies noe sjuus wie va kant,
Elk sjpierke haed 'ne wiette rand
En sjteit gans grèuitsj te lonke;
't Graas - of went 'n kante sjprei
Loch neergelag op elke wei -
Sjteit wie versjtild te pronke.

Dees wond're prach, ies in de nach
Door winterkou hie heer gebrach,
Meh, ies de zon versjene,
Dan ies diet sjoans in korten tied
En tot oos aller groate sjpiet,
Weer in 't nieks verdwene.

A. Ubaghs-Cobbenhaegen