Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 338]

[p. 339]

Baevert
Ulestratens

Ze lagte zich saoves good alles gereid;
de wèkker gezat op ‘hieël vreug’, op ei tleurke,
ze mooste wiet baevert* veur noid, plaog en leid,
en wagewied óp sjtong het bèddekoetsj-deurke;
ze sjrikde zich wakker nej eder hawf oer,
dat sjlaope waor koilik 'n haze-geloer...
het wèkkerke kreeg neet de kanse
zich hupsj van petieël aaf te danse!

De zòn nog in 't bèd, en dao trèk al e köd
op houten en laeren Apostele-fitse,
't is mouw* op de sjtraot en veldwaeg zin onnöt;
het graas is nog naat, want het damp nog ei bitsje;
de piepe gesjtruip tot de kute bekans,
de sjmouwere* bòmmele hoig aan de sjans
of kuul* op de rök, in kalbeske,
zoi baevert in draaf wiej e reske.*

Merjan, - woi de brosj sjtik is veur - baet veur op,
het nosterkrans kwispelt òm hieësen* en kneje
biej ederen trèj dae ze deit in galop,
Oos Hieër haet bie häör nog waal hieël get geleje...
en d'r achter kump laam wiej ein sjöp aangehòtsj
mèt platveut, sjèl Trine, ein naobere-tròtsj,*
en Bilke van Vaöske zie Geelke
- ein tuut in häör heng - mèt häör keelke.

Auch Graedsje van op het ‘merillekes-sjtök’,
en Koibus en Tiske van ‘watere-dèlle’
mèt knik in de knejen en get hoige rök,
zie nej goon den Hieër huj hun leid ins vertèlle;
ze sjaoren* en baeje de vroulu mer nao
tot 't huult* en auch mölt, Graad versjlik zich benao
in 't sjikske en benawd mer get sjtroddelt*...
den Hieër jao versjteit dat gebroddel.

[p. 340]

 

Koijònges, ze sjpringen en baeje get mèt:

 

dae roije haw ummer mer pech mèt zien kniensjes,

 

twieë nèster fetuuj* en nog drie-tersj, sjteek-vèt,

 

dae koop're sjart möl* en sjtamp sjtein nao sjijf Triensje;

 

mems* nosterkruus knikkert op loes-kale* kop,

 

ze baeje e moment weer aandachtig, hop hop...

 

auch kinger in noid höbbe finte,*

 

't leef Hieërke kint kinger-gewinde...

 

 

 

En teutele*-Bilke weurt prepsj:* ‘Neet mieë mèt.

 

Dien knien gaon dich nej d'raan assrantige vlegel!’

 

Hae zöch ins en rèk zich en dink weer aan 't bèd,

 

woiveur zoi publiek veur z'ne zieël zakke-sjpegel?

 

Zoi sjòkken en baeje ze oere mer door,

 

de manslu, ze gapen en zeen hieël sjlech koor*

 

en dinke: hief hölp nog gei baeje,

 

dao moot nog ieërsj kunsmès en gaeje.*

 

 

 

Merjan baet: ‘gegroet gij...’ ‘Klasvieë waal löp hief’,

 

sjtil knotert zoep-Kuüpke, ‘en mooste besjouwe,’

 

‘de Heer is mèt u’, ‘mèt völl vèt’ zaet de prie.

 

Merjan weer: ‘gezegende onder de vrouwen’,

 

‘niks andersj wie roidbònte’ rawwelt er fijn:

 

gebed en verzèt löpp-e bitsje door-ein.

 

‘En eer aan den Vader’, ‘jòng, trèk aan dien hoze,*

 

de heng oet de tesj, hawt de tòng in, neet bloze!’

 

 

[p. 341]

 

De kèrk kump in zich, noew ins extra van laer...

 

ze huüre völl mèsse tot tieën en nog later,

 

ze baeje veur minsjen en zaken en waer,

 

ze offre, ze sjöppe gewied en klaor water,

 

ze peersje mèt tute, het broid moot gewied,

 

en zand in hun tessje, die bule* noe wiet;

 

nog dan relekwieje verieëre:

 

den duvel kint hun niks vervieëre!*

 

 

 

Dan geit het truk heiversj, te voot weer, in sjpas:

 

het weurd nao völl baejen e deursjtig gevélke,

 

de jonges noe drage voll sjlök de kalbas;

 

ze sjloon dan auch euver neet ei plek-kapelke...

 

de manslu sjoin pitsje hun dröpkes in seer,

 

de vroulu fien sjlörpen ei sjöpke* kawt beer,

 

dat veersj van de tòn leef kan sjume

 

en vroulu mieë es baeje deit kume!

 

 

 

Verhuürd noe of neet, mer de mood toch blief d'rin

 

mèt e sjtökske in de hakke of e bitsje nog zater;

 

het bendsje* in de tesj, want het weurd noe te ing...

 

de moele gesjmeerd mèt ech wawwele-water,

 

vergete e moment is noe pien, leid en kruus...

 

de vroulu zin weg, en ze nao noe, mordjuus,

 

die wachte heim lang zich en raste

 

op baevert gevesperde gaste!

 

 

 

J. Klinkers