Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 335]

Minse èn deere
Thorns

Wem zagt mich: dettet ièst* de domste deere -
Den os, den ièzel en de wolsjöp - wouere*
Die mêt de Wiesheid korsmis kwoueme veere?
Want 'k zeuk vergèfs hie naog nao Arabeere:
Kemels en pèrd, mêt sjelle tösse d'ouere
Woue Kuèninge en Wieze op koetseere;
En zeen mer niks es grouete ouge stare
Nao 't Kindje op Maria's knie gezète,
Dreuf kopgesjud en hulpeloues gebare
Omdet zie eeder ougenblik het vrète,
Het böke en het bulke en het blaote,
Wouevuër ze in de wièreld zeen, vergète
En tòch gelökkig zeen en tòch gelaote...

Wèm is de glans van ei gelök besjouere
En kreitjet* ziene naober* zoue in d'ouere
Zouès deez deere deeje in dèn nacht,
Wourin de Maagd het Kindje Jezus bracht?
Zoue helder klonk det nachtelik gekreij
Det zelfs de mins onger zien wölle sprei
Begost te zuchte en begost te zörge
Es eedre noeën* daag en noeë mörge.
Mer toen zien ouge niks es duuster zouege,
Hièt hè tevreje tot zien vrouw gezagtj:
‘Dèn haan, det duuvelskindj, hièt os belouege!’
En ziene kop weer röstig neergelagtj.

Es hoonder kakele motj geer neet sjelje:
‘O IJdelheid!’ - Eur houegmood steeg ten top
Es geer, o mins, 't gelök haatj om te melje
Ei wonjer, half zoue grouet es eure kop.

Jac. Schreurs