Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 145]

Maonleech
Maastrichts

Gei wölkske in de loch te zien!
Allein de zèllevere sjien
Van volle maon, deer awwe plakker,
Dee aon den aovend iers weurd wakker,
En neet veurdat et häönsje krejt
Mèt tegezin nao hoes tou zwejt.

Wie dèks is heer al neet bezonge:
Door köppelkes, die vrije gónge,
Door dichters mèt e weik gemood,
Door bangerikke zonder blood!

Et moot gezag: 't is neet oneve,
Es heer dao sjijnt; mer, gief et leve,
Dat ieskaajt leech, dat heer us brinG,
Dat es 'n doedskleid um us hinG?
Och, al die kläörte, z'is zoe errem,
Ze maak us innerlik neet werrem,
Ze drinG neet door en door eus hoet,
Ze sjijnt... en daomèt is et oet!

Mer, wie ouch kaan me mie verwachte?
Heer gief toch neet z'n eige krachte,
Heer is zoe aajt en aofgeleef,
Dat häöm gei vuur mie euverbleef!
Wie wèlt heer dan aon and're geve,
Dee zellef niks heet um te leve?
Geer wèt toch, dat te zon em spient.*
Ze leech?... dat heet er mer geliend!

Jeh! Maonleech! Aoh, veer zien ze sjijne
In 't daagliks leve, bij dozijne,
De mäönsjes, mèt 'n ‘air’ van zon,
Mer leech geliend oet ander bron.

[p. 146]

 

Et zäönsje, dat vol allegatie

 

Ziech op z'n vajers reputatie

 

Liet veurstoon en van boven-aof

 

Op and're neerzuut, zonder gaof

 

Of lös, um ouch ins in ze leve

 

Ei sträölke eige leech te geve,

 

Geliek zoe jónk neet inderdaod

 

Op euze maon, van haor tot draod?

 

 

 

De sjrijver, dee zwoer foliante

 

Gelierde kos nao alle kante

 

De wereld insjik en in reuk

 

Van knapheid steit, terwijl z'n beuk

 

Op eeder paazj te leze geve,

 

Wat groeter lui veur häöm al sjreve,

 

Dee gief us ouch gein zon te zien,

 

Z'n kinnes is mer maonesjien!

 

 

 

Versjeije politieke haone,

 

Die zien, ocherrem, ouch mer maone;

 

Al höbbe zij dèks miejer praots

 

Es prinse bij de gratie Gaods,

 

Al wèlle zij op alle tije

 

De wereld mèt hun leech verblije,

 

Toch bliek, helaas, dat hun verstand

 

Mer leech gief oet te twiede hand.

 

 

 

‘Op lien goon’, da's veur väöl 't remedie,

 

Um in et leve z'n komedie

 

Te speule 'n brieljante rol

 

En te voldoen hun gloriol,*

 

Terwijl ze daobij neet bedinke,

 

Dat éinen daag ins oet te blinke

 

Mèt eige leech mie vräögde gief,

 

Es maon te zien konzekutief.*

 

 

 

Edm. Jaspar