Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur



[pagina 129]
Aovend Maastrichts Den aovend vèlt, de zon is weggezònke Mer 'n gouwe striip die kroent de berreg nog, Et is of tao en lèste straol kump lònke Nao 't steerke wat al schiemert in de loch. En in die heilge stèlte zweve De druim en gook'le bove bèd en weeg,* En onderwijlen is de maon aon 't weve Door boum en stroek zen zèlverdreùi van leech. En in deen haven duustre Is 't vögelke dat schrippenteere deit Zen dankgelispel ier et slaope geit, En langs de hègge huurt me wäordjes fluustre Zoe zach dat 't hart ze mer allein versteit. G.D.L. Franquinet