Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur



[pagina 69]
Et knikkerkuleke Heyens Ik was mar îefkes thuus, ien huus en op den hofpad. Dor, zuuver en allêns, wor weej et al zien lêve mîeke, zag ik opêns zö'n roond klîen gat: én knikkerkuleke. En eenkeld beej da zîen dräide den wîezer van den loozje van mien deenke vertig jaore trug. Ik zit mit knikkers, rood en blauw en gruun, roontenum da kuleke mien groot geluk te waoge. Mit kammeraoje drööl ik mien knikkers dor-op-en,* der-ien, der-aover. En as ze allemol host ien et kuleke ligge, stoeke weej mit andere knikkers alles wer der-uut. En knikkerkuleke, mit glöjende oge der-um-hin, mit klîene böllekes ien de hâand, mit grote haop en ängst ien 't hart. Nes of et um et lêve gong.
[pagina 70]
Zo zaote weej dor. Ure lang. Zo zitte weej d'r altiedig nog. Al vertig jaore. Mit wenniger kammeraoje. Mit kliene knikkers ien de hâand. Mit alles wat den Lieven Heer oons zo gegêve het. Mit ónze eige tekste. Mit ónze raore vertute.* Mit én heel dél ängst en haop um örgend êns én groot geluk te winne. En as we et ingsele hébbe,* stoeke we 't wér wég. Mit wér andere knikkers. Nes of we altied nog än 't speule zien, örgens op ennen hofpad achter én heel âld huus. Nes of et nog nie um et lêve gong. Theo Terpstra