Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 42]

Fäobel
Gronsvelds

Twie klèisper* mûis zién aon 't baljoene*
Ién de kalder vaan 't hoés oe ze aal jaore woene.
Dao sjtèit e beerväot op e päor groete klawwe:
‘Zjoûw nog, es v'r dao 'ns e kletske oét hawwe...’
De eng moés, gaans asseraant,
krup op 't väot en sjprynk uüver de raand.
'r Deddert e ménsje* ién de muëjer* get roond,
meh veult, es 'r meuj wörd, gaaroét gèine groond.
De käoter vaan de lûi vaan d'r nëve,
kömp aonloüpe doër 't alliewetig lëve.
‘Ich wêl dich waol hélpe, meh de zals 't betaole.
Waant es ich dich droét heb, gèiste dich verdaole.
De môs mich belaove, op de woërd vaan moés,
dat ich dich maog vange, zoe vas es 'n hoés.
Ich zal m'nne sjtuts doër 't luükske aofsjtëke,
hié, kledder d'r langs, en sjej oét mêt dat këke’.
't Mûiske, voûl aambras, versjynt aon de raand,
en klipseert 't 'm gaw doër e loëk ién de waand.
De käoter, kelèrig, begênt hiel hél te buüke:
‘De môs, klejne battraof, geng aw lûi vernuüke.
De haws mich belaof, ich zoûw dich op maoge vrëte;
of biste dat, nondedzjoûw, aal weer gaans vergëte?’
‘Och’ zèt 't mûiske, en leet z'n sjoüwers get zakke,
m'r belaof aal gaw get mêt e sjtök ién z'n hakke’.

Gilles Jaspars