Mosalect. Bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur

[p. 41]

Twie vrönsjes
Gronsvelds

Mêt 'n haand op d'n aander z'n sjoüwer
gaans gesjtriëp vaan de zjwèit en d'n drek
zoe sjléntere ze langs sjtraote en wègskes
mêt hön twieje, ién e vertroûwelik gesjprek.

Ze loüpe zoe gaans oonversjêllig,
toch zién hön uîgskes op alles gerich,
de zuus es ze nao dich loore,
de sjnäokighèid op hön gezich.

Dêk zién ze ién get gaans oonbelangriéks,
'n rèje vuur hön keenderplezeer,
noets zién ze lang mêt get doonde,
gaw zeuke ze get aanders alweer.

Ze kroépe op kerre en wäoges,
sjprynge get wyjer weer de vaan aof,
ze sjelle hön sjène en kneeje
meh mêt get sjpy wisse ze dat waol weer aof.

D'n hoond vaan d'n naober dè kênt hön,
dè nömp aal vaan wiéd z'nnen driej,
en de kat vaan de vroûw vaan hié uüver
dy ês es d'n doed vuur dy twie.

Ze kênne 't fruët vaan de wejje
honderde meters hie wiéd ién 't roond,
ze kênne dêks éch zoe geneete,
vaan 't zönneke, laank oét op de groond.

Dêk zeen ich dy koppel zoe doonde,
daan dèit mich dat good aon m'n hert,
daan zeen ich mich oüch weer wie vreuger,
mêt m'n han es de kachel zoe zjwert.

Bèr Jaspars