Lache is oonnötteg

[p. 121]

Herdertjes

't Rook ech nao Keersemes, voont de pestoer, wie 'r z'n pastorij binnegóng. De gaank hóng vol zoere knien en sop, mèt detössedoor get dennebos en veural de reuk vaan veerse koffie.

‘Anna!’ reep 'r, um te laote hure tot 'r dao waor.

‘Joehoe!’ kaom oet de keuke. ‘Iech kom!’

'r Góng de kamer in en leet z'ch in z'ne zedeleer valle.

'r Waor meuj.

Gei woonder eigelek.

'r Tèlde op z'n vinger aof: Iegistere 'n bejaordeviering, gistere veur de kraanke en veur de kinder op sjaol, gisteraovend 'n gezinsmès en 'n plechtege nachmès en vemörge de herderkesmès en 'n plechtege hoegmès. Zeve vieringe in, zègk mer twie daog. Mèt preek edere kier!

Moch 'r daan get meuj zien mesjiens?

Mèt 'ne zöch trok 'r 't sigarekiske nao z'ch touw.

Anna kaom binne mèt de koffie.

‘Meuj?’ vroog ze wie ze 'm aonkeek.

‘Jao,’ zag 'r. ‘'t Is toch väöl op zoe'n daog.’

'r Staok z'n sigaar aon en pafde e paar wolke de kamer in.

‘Waor 't drök?’ vroog Anna oonderwijl ze de koffie insjödde.

‘Gans vol,’ zag 'r, toch content.

'r Duide op de knóp vaan de radio en e kinderkoer kaom binne mèt ‘daar schoten drie stralen dooreen...’.

Sebiet zat 'r 'm weer aof.

Verbaas keek Anna 'm aon euver häöre begaajemde brèl.

‘Wat is 't noe?’ vroog ze.

Ze zat ziech in de fauteuil neven 'm en reurde in häör teske.

‘Iech kin ze neet mie höbbe,’ zag 'r.

‘Wee?’ vroog Anna.

Es kinder hadde ze nevenein gewoend op 't dörp. Ze hadde same gespäöld en Anna had 'm altied ‘Zjaakske’ geneump umtot 'r e paar jaor jonger waor wie zij. Meh vaanaof tot 'r nao 't simmenarie góng waor ze ‘Menier Zjaak’ goon zègke en wie 'r eimaol d'n toog aon had, had ze noets get anders mie gezag es ‘Ierweerden Hier’.

Zij waor getrojd, had gein kinder gekrege en waor nao twinteg jaor wedevrouw gewoorde. En zjus toen zeukde heer 'n nui hoeshelderse umtot de aw get geërf had en ouch al op leeftied gewees waor en demèt oetgesjeid waor.

[p. 122]

Zoe waore ze weer bijein gekoume. Noe zag ze ‘Hier’ of ‘Hier Pestoer’ tegen 'm.

‘De herdertjes,’ zag 'r.

‘Wat zègkd'r miech noe?’ vroog ze verbaas. ‘De herdertjes? Kint g'r die neet mie höbbe? Nou, zörg mer tot dat geine huurt. Iech vin 't mer e raar gezègkde veur 'ne pestoer, nump miech neet koelek.’

‘Boeveur zouw dat raar zien veur 'ne pestoer? Ze haange miech de stroot oet! Deh!’

'r Blaosden 'n groete wolk nao de plefong en zaot ziech in z'n eige te ammezere euver häör veroontweerdeg geziech.

‘Noumeh! E keersleedsje notabene! Iech geluif tot geer uuch nao 't ete mer get moot goon lègke. G'r zeet meuj.’

‘Dat daon iech zeker,’ zag 'r. ‘Iech höb 't verdeend, tunks miech. Meh dat heet niks mèt de herdertjes te make. Die kin iech neet mie zien of löchte. Da's alles.’

‘Meh wat höbd'r daan trop tege?’ vroog Anna mèt groete ouge. ‘Zoe lang es iech m'ch kin rappelere zinge ze 't al mèt Keersemes. En iech vin 't e sjoen leedsje.’

‘Daan höbste noets debij gedach este 't zóngs,’ zag 'r obstenaot. ‘De moos ins good kieke wat dao steit. ‘De herdertjes lagen bij nachte’. Iech laot die ‘nachte’ in plaots vaan ‘nach’ daan nog veur wat 't is, meh iech vraog wel: Bij wee of bij wat laoge ze? Of boe? ‘Bij nachte’! Noe vraog iech d'ch! Ze laoge bij nachte! Maags diech ins perbere um bij nachte te goon ligke. Dat zal d'ch neet lökke.’

‘Jehmeh, dao steit ouch: “Zij lagen bij nacht in het veld”!’ reep Anna. ‘En dat is toch zeker zoe? Ze láoge toch 's nachs in 't veld?!’

‘Da's de twiede zin,’ zag de pestoer. ‘De ierste is: ‘De herdertjes lagen bij nachte’. Lègk m'ch dat mer ins oet este kins.’

Anna stoont op en sjödde nog ins koffie in.

‘Iech snap 't neet,’ zag ze. ‘In alle beukskes steit dat leedsje, ederein kint 't, ederein zingk 't en noe, obbins, höb geer genóg devaan.’

‘Jao, en de kinder zingen 't in de sjaol, vaan de ierste tot de zèsde klas, en de bejaorde en de kraanke en in eder mès zingk 't volk 't en eder kinderkoer en zangkoer heet 't op z'ne rippertoire stoon en geine dee ins debij dink: ‘Wat zing iech noe?’ En iech moot 't mer aonhure. Hoonderd kiere in de weke roond Keersemes. Iech höb genóg vaan ‘de drie stralen die dooreen schoten’ en vaan ‘'t liep tegen het nieuwe jaar’ ouch! Iech bin 't kotsmeuj. Dao!’

‘Dink aon eure blooddrök,’ zag Anna. ‘Iech vin...’ ze sjöddelde mèt 're kop. ‘Iech vin tot geer, es pestoer, zoeget neet maag zègke. 't Is 'n heileg leedsje en geer es geistelek...’

[p. 123]

‘'n Heileg leedsje?! Get gerijmels is 't, vaan de ein of aander gooj ziel die niks devaan kós. Dát is 't. Heileg? Slivvenier zal mote lache es 'r 't huurt. En de “herdertjes” nog helder! Dat waore rauw sjötters, Anna, die herdertjes vaan diech. En es eine “drie stralen dooreen” zaog sjete, daan waor dat umtot 'r 'ne slaag op z'n oug had gekrege. Zoe waor dat. Iech wèl 't neet mie hure. Iech verbeej 't gewoen!’

‘Meh dat kint g'r toch neet make?’

Anna zaot stief in 're stool.

‘Wat zalle de lui devaan zègke? En d'n deke? En de bissjop?’

‘Iech höb mèt geinen deke en geine bissjop get te make. 't Geit hei um get herdertjes en iech zègk tot iech dat leedsje neet mie wèl hure. Dat is alles. Iech sjäör 't oet de beukskes, of iech striep 't door, of... In eder geval: Troet goon ze.’

Anna stoont op. Ze keek get verslage en veroongeliek.

‘Iech gaon ins nao 't ete kieke,’ zag ze. ‘Euver drei kerteer goon v'r aon taofel.’

‘Daan trèk iech de fles vas ope,’ zag de pestoer.

'r Pakde neven 't bufèt de Keersemesfles. 'n Sjoen fles, wis 'r, en vaan e good jaor.

Veurziechteg snooj 'r de kapsuul door en trok de stop droet. 'r Rook ins aon d'n hals en knikde content.

Toen zat 'r ze op de taofel, die al gedèk stoont mèt in 't midde de zèlvere kandeleer mèt drei boezjies, dee nog vaan zien ma waor gewees. Hei en dao laog 'n tekske höls op de keersluiper.

't Zaog good oet, dach 'r. Zoe waor Anna oonbetaolbaar. Ze kinde get vaan koke en ze wis 't gezèlleg te make op de pastorij. Dat mós 'r häör naogeve. En 'r mós 't 'r ouch mer ins zègke, dach 'r. Dat zouw häör good doen.

Trök in z'ne zedeleer zaot 'r in z'n eige get te griemslache umtot 'r ziech zoe dik had gemaak euver die herdertjes. Meh 't waor woer: Heer kós 't neet mie hure, dat leedsje. Op 't gymnasium al, wie 'r get mier vaan taole lierde, en veural vaan Nederlands boe 'r 'nen hiele gooje lieraar veur had gehad, waor 'm deen teks goon irritere. In de loup vaan de jaore waor dat erger gewoorde en noe waor de maot bij häöm vol.

Anna kaom binne en zat z'ch weer deneer, naotot ze ins op de klok had gekeke.

Ze had ziech sjijns veurgenome um niks mie euver de herdertjes te zègke, want ze zag allein mer:

‘Haaf drei ete.’

De pestoer knikde.

‘'t Ruuk heerlek,’ zag 'r, ‘en iech höb 'ne goojen appetiet. 't Is Keersemes.

[p. 124]

Zouwe v'r us neet e kleineke veuraof drinke? 'ne Jonge?’

‘Iech zal neet drin speie,’ zag Anna.

'r Pakde de fles en twie gleeskes en sjödde ze vol.

‘Anna,’ zag 'r, ‘Zaolege Keersemes. 't Ruuk zoe lekker en de höbs zoe sjoen gedèk, 't zal ech e fies zien.’

Ze droonke perfietelek hun dröpke same tot Anna nao de keuke góng en trökkaom mèt de sopterrien.

Ze zat ze op taofel en staok de boezjies aon.

‘Komp,’ zag ze, ‘anders weurt 't kaajd.’

Meh heer stoont al bij z'ne stool en wachde tot ze opgesjöp had.

‘Dat waor e lekker söpke,’ zag 'r get later.

‘Merci,’ accepteerde Anna 't komplemint.

Ze naom de teleure en de terrien mèt nao de keuke en heer sjödde langsaam de glazer vol mèt de roeje wien en proffiteerde al effe vaan de gooje reuk dee oet ze glaas kaom. Meh respekvol bleef 'r wachte tot Anna had opgedeend en de teleure veurzeen waore.

Toen lufden 'r ze glaas op en heel 't tege de vlemkes vaan de boezjies um te genete vaan de sjoen kleur.

‘Gezoondheid!’ zag 'r. ‘En, Anna, kiek: In dit glaas sjete noe drei straole doorein! Werechteg! Gelökkeg tot v'r noe neet bij nachte ligke! Dat zouw zun zien.’