Kribbeke
‘Da's Zjezeke,’ zag Freddie stèllekes.
Heer stoont mèt ze klein breurke veur 't kribbeke in de kèrk en wees mèt ziene vinger op 't kinneke. Ma had gevoonde tot ze mer ins same móste goon kieke en heer voolt ziech noe gepeers um ze breurke ein en ander oet te lègke.
‘Boe?’ fluusterde Sanderke trök.
‘Dee dao, in 't stru. Zuuste 'm?’ Freddie lufde ze breurke op 't kneelbenkske en reikde zoe wied wie heer kós mèt zien hand.
‘Dat kleineke?’ vroog 't ventsje verbaas.
‘Jeh zeker. Dee is pas gebore.’
Freddie kós dat oonverstand neet good oonder zien möts kriege. Heer zaot al in de derde, meh Sanderke waor nog mer 'ne kleuter.
‘Choh...,’ zag dee. ‘Dee heet niks aon.’
‘Jewel. Kiek daan. 'ne Luier. Dat zuuste toch.’
Sanderke bekeek ziech Zjezeke nog ins good.
‘Allein 'ne luier,’ zag heer toen. ‘Heet dee neet kaajd?’
‘Jeh zeker,’ zag Freddie gedecideerd. ‘Alliech heet dee kaajd. Meh d'n os en d'n ezel hawwen häöm wel werm.’
‘Boe zien die daan?’ zeukde Sanderke.
‘Achter Zjezeke. Dao stoon ze toch. Sjele!’
Freddie had nog gein diploma kleuterleider.
‘De bis zelf sjeel,’ zag Sanderke vruntelek. ‘Is dat d'n ezel?’
‘Nein, dee grijze mèt die lang oere is d'n ezel en dee brojne is d'n os. Die aoseme op Zjezeke en daan krijg heer werm.’
‘Ao’.
Sanderke stoont in gedachte.
‘Wat is dat, 'nen os?’ vroog heer toen.
‘'n Kooj, sufferd! Wètste dat nog neet?’ Freddie begós oongedöldeg te weurde.
‘En de zègks os!’ reep Sanderke veroongeliek.
‘Umtot 't 'nen os is!’ fluusterde Freddie naodrökkelek en wies. ‘En de maags hei neet sjriewe in de kèrk.’
Heer pakde ze breurke bij 'n hand en zag: ‘Kom, veer goon.’
Meh Sanderke waor nog neet oetgekeke.
‘Wee is dat dao?’ vroog heer mèt ziene vinger nao bove.
‘Dat is 'nen ingel. Dat zuuste toch wel. Kom noe.’
‘Kin dee vlege?’ vroog Sanderke benuid.
Auteursrechtelijk beschermd